Οι συναισθηματισμοί και η σκληρή πραγματικότητα
Εμείς οι Ολυμπιακοί, είμαστε συναισθηματικοί τύποι... Νιώθουμε, αγαπάμε και ταυτιζόμαστε με κάθε τι έχει να κάνει με την μεγάλη μας αγάπη, τον μεγαλύτερο σύλλογο του κόσμου, τον Ολυμπιακό.
Πολύ περισσότερο δε, με τους παίκτες, αυτούς τους ήρωες στα μάτια μας, που φοράνε την δοξασμένη ερυθρόλευκη και χύνουν τον ιδρώτα τους για το μεγαλείο του Θρύλου (ΟΚ και για τα εκατομμύρια του συμβολαίου τους τώρα τελευταία), προσπαθώντας να τον φτάσουν και να τον διατηρήσουν στην κορυφή. Το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές των ομάδων μας. Αν και αυτοί θεωρώ ότι είναι λίγο πιο αδικημένοι μιας και έχουν να κάνουν με όλους εμάς τους... Επίδοξους παντογνώστες προπονητές της εξέδρας. Και είμαστε και πολλοί, αλλά δεν γίνεται να έχουμε πάντα άδικο... Έτσι δεν είναι ;
Μια τέτοια περίπτωση βλέπω να διαδραματίζεται και φέτος στο μπάσκετ ανδρών. Τα βάζω κάτω και βλέπω πράγματα, τα οποία δεν μου κολλάνε. Αν ρίξεις μια ματιά στους αριθμούς θα το διασταυρώσεις και εσύ ο ίδιος, ότι κάτι δεν ταιριάζει στην συνταγή. Εδώ κολλάει και αυτό που έλεγα στην αρχή περί συναισθηματισμών κτλ. ΟΚ στον κόσμο παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά σε μια επαγγελματική ομάδα ο συναισθηματισμός πρέπει να έχει κάποια όρια τα οποία μάλιστα δεν πρέπει να είναι καθόλου ελαστικά, για το καλό όλων και πάνω από όλα της ομάδας.
Πρώτη περίπτωση αυτή του Αμερικάνου σέντερ Πάτρικ Γιάνγκ. Ο Γιάνγκ ήρθε στον Ολυμπιακό γεμάτος όνειρα για να κατακτήσει την κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είχε μια πολύ άτυχη στιγμή με τον τραυματισμό του και εκεί που τον περιμέναμε φέτος να έχει επιστρέψει δριμύτερος και να... "μασάει σίδερα", αντίθετα τον βλέπουμε να είναι απλός θεατής των αγώνων από την άκρη του πάγκου, με μηδενική προσφορά σε όσους από τους αγώνες μέχρι στιγμής έχει κληθεί από τον Σφαιρόπουλο να μπει στο παρκέ. Τα νούμερα που έχει στην Ευρωλίγκα μέχρι στιγμής είναι το λιγότερο απογοητευτικά.
Έχει αγωνιστεί στα 5 από τα 6 παιχνίδια (έλειψε για ψυχολογικούς λόγους από τον αγώνα εναντίων της Αναντολού Εφες), στα οποία έχει μ.ο. 7:40 λεπτά συμμετοχής, 1,4 πόντους με 25% στα δίποντα και 50% στις βολές, 0,6 επιθετικά ριμπάουντ και 1 αμυντικό ριμπάουντ... Καθόλου καλά από έναν παίκτη που φέτος περίμενες να είναι ο στυλοβάτης σου μέσα στην ρακέτα και ήλπιζες ότι θα εξελιχθεί σε καλύτερο των Χάινς, Ντανστον κτλ... Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα να προσπαθεί να βρει ημίμετρα, επιβαρύνοντας πολύ περισσότερο άλλους αθλητές οι οποίοι το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα αντέξουν να βγάλουν όλη την χρονιά έτσι.
Πάμε τώρα στο κεφάλαιο Γκριν... Ο Αμερικάνος παικταράς ήρθε στον Ολυμπιακό με την φήμη του σουτέρ κίλερ... Και όλοι περιμέναμε να είναι αυτός που μαζί με τον Σπανούλη θα αναλάβουν να βγάζουν τα κάστανα από την φωτιά όταν η μπάλα ζεματάει. Θα είχε μεγάλο μερίδιο στις επιθετικές προσπάθειες της ομάδας και φυσικά στο σκορ.
Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει πρώτα από όλα να έχει μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο παιχνίδι και η ομάδα να δουλέψει πάνω του με συστήματα έτσι ώστε να του δώσει την ευκαιρία να μπορεί να σηκώνεται και να "εκτελεί" ανενόχλητος. Βέβαια και εδώ βλέπουμε ότι ο προπονητής της ομάδας, δεν φαίνεται να τον εμπιστεύεται αρκετά.
Με 16:40 μέσο όρο χρόνο συμμετοχής στους αγώνες της Ευρωλίγκα, σίγουρα δεν μπορείς να θεωρείς τον Γκριν ένα από τα μεγάλα σου επιθετικά όπλα. Ο Αμερικάνος σε αυτό το χρόνο έχει 8,3 πόντους σουτάροντας με 26,3% στα δίποντα, 42,9% στα τρίποντα και 86,7% στις βολές, φαίνεται περισσότερο να είναι ένας ρολίστας στην ομάδα και όχι ένας πρωταγωνιστής σαν αυτόν που όλοι πιστεύαμε οτι θα είναι μετά την ανακοίνωση της μεταγραφής του.
Νομίζω οτι οι φετινές απαιτήσεις της ομάδας, με την διευρυμένη Ευρωλίγκα και τους συνεχείς αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι τρομερά μεγάλη πολυτέλεια για τον Ολυμπιακό, να έχει δυο Αμερικάνους στην ομάδα (με αρκετά μεγάλα συμβόλαια) και να μην έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα, ο καθένας βέβαια για διαφορετικούς λόγους. Όλα αυτά είναι λογικό να διαταράξουν και τις ισορροπίες μέσα στην ομάδα με αποτέλεσμα να υπάρχουν νεύρα και μουρμούρα ανάμεσα στους παίκτες. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης δεν μπορούν να παίζουν κάθε 2-3 ημέρες από 30 λεπτά και πάνω. Είναι φυσικά αδύνατο για τους δυο τεράστιους αυτούς αθλητές να συνεχίσουν σε αυτούς τους ρυθμούς και ας μην παραβλέπουμε και το γεγονός οτι τα δύσκολα είναι μπροστά μας, μιας και απο εδώ και πέρα αρχίζει και το άγχος των νικών.
Αλήθεια ο φετινός Ολυμπιακός έχει αυτή την μεγάλη πολυτέλεια να περιμένει πότε ο Πάτρικ Γιάνγκ θα τα βρει με τον εαυτό του και θα γίνει το "τέρας" που όλοι περιμένουμε μέσα στην ρακέτα των ερυθρόλευκων, μήπως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση στην αναμονή η οποία φαίνεται ότι πλέον έχει αρχίσει να κάνει κακό στην ομάδα;
Αλήθεια ο φετινός Ολυμπιακός έχει αυτή την μεγάλη πολυτέλεια να "παραγκωνίζει" τον Γκριν και να μην προστατεύει την μεγάλη αυτή επένδυση που έχει κάνει με την απόκτηση αυτού του παίκτη;
