Πάντα «άρρωστοι» με τον Ολυμπιακό
Λαμπρή εικόνα. Ναι, ΟΚ. Είχε μελανά σημεία, αγωνιστικά. Αλλά! Λαμπρή εικόνα. Ο Θρύλος έπαιξε στο Final 4 του Βελιγραδίου, στον ημιτελικό με στόχο τον τελικό και δεν τα κατάφερε. Ε, και; Το ταξίδι ήταν υπέροχο; Η Stark Arena έγινε ΣΕΦ; Ο λαός του Θρύλου το έζησε; Το χάρηκε; Τραγούδησε; «Μέθυσε» με τη χαρά του να βλέπει την ομάδα που αγαπάει, ως κορυφαία, με τους κορυφαίους; Αυτά είναι που μετρούν. ΟΚ, όλοι θέλαμε η ομάδα να το πανηγυρίσει. Να το πανηγυρίσουμε και εμείς μαζί της. Να δείξουμε ξανά σε όλο τον κόσμο πως γιορτάζει ο Πειραιάς…
Δεν πειράζει, προχωράμε. Ο Ολυμπιακός είμαστε. Σε όλο του το μεγαλείο. Όπως αυτό αποτυπώθηκε ΚΑΙ σε αυτή τη διοργάνωση. Με αυτή τη δυναμική, με αυτό το μέγεθος ομάδας, με αυτό τον σεβασμό και την αντιμετώπιση από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, με ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΛΑΟ, η ομάδα έχει ήδη επιστρέψει στην ευρωπαϊκή ελίτ. Και πολλοί παίκτες θα ήθελαν να είναι στην «ερυθρόλευκη» πλευρά, σε αυτό το Final 4…
Όχι δάκρυα. Όχι θλίψη, για αυτή την ομάδα. Μόνο περηφάνεια… Μόνο χαρά. Μόνο αγάπη και σεβασμό. Μόνο στήριξη, παντοτινή. Γιατί μας έκανε ξανά υπερήφανους. Έχασε στο σουτ. Ε, και; Και αν δεν γίνει αυτό… Ξέρετε τι λέμε… Πάντα «άρρωστοι» με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ!
