Το Μάτι πάλεψε μοναχό του! Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό!

Το Μάτι πάλεψε μοναχό του εκείνη την μέρα. Η 23η Ιουλίου 2018 θα μείνει στην ιστορία διότι δόθηκε η πιο άνιση μάχη.

102 άνθρωποι που λείπουν από κοντά μας. Μεταξύ των οποίων και μικρά αγγελούδια. Έφυγαν στις αγκαλιές των γονιών τους. Μια ενωμένη ανάσα από την αρχή ως το τέλος της σύντομης ζωής τους. Τον λόγο δεν θα μπορέσουν να τον μάθουν ποτέ. Και να τον μάθαιναν δεν θα κρατούσαν κακία σε κανέναν. Βλέπετε τα μικρά παιδιά αγαπάνε κάθε τι στην Ύπαρξη. Δεν χάνουν χρόνο να μισούνε, είναι ενάντια στη φύση τους. Να ζήσουν ήθελαν, να παίξουν, να μάθουν, να αγαπήσουν. Τα μικρά παιδιά δεν μισούν κανέναν. Είναι ενάντια στη φύση τους.

Έφυγαν από κοντά μας εκείνη την μοιραία μέρα μαζί με πολλούς ακόμα. Κλάψαμε όλοι. Κλάψαμε πολύ. Το κλάμα μας αντήχησε σε όλη την οικουμένη παρότι πνιχτό, βουβό. Το Μάτι έγινε εστία πόνου και αλληλεγγύης. Εστία θάρρους και θυσίας. Έγινε και εστία πολιτικών αντιπαραθέσεων και αλληλοκατηγοριών. Τα παιδιά έφυγαν στις αγκαλιές των γονιών τους. Μια ενωμένη ανάσα από την αρχή έως το τέλος της σύντομης ζωής τους. Αν μπορούσαν θα μας έλεγαν να σταματήσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον. Να σταματήσουμε να μισούμε τον πλανήτη. Να αρχίσουμε να αγαπάμε την ζωή και ότι την ορίζει. Θα μας έλεγαν αν μπορούσαν πως η ζωή είναι σύντομη για να την σπαταλάμε.

Το τελευταίο το έμαθαν καλά. Τουλάχιστον έπαιζαν με την ψυχή τους λίγο πριν το τέλος. Όσοι τα κατάφεραν περίμεναν ώρες μέσα στη θάλασσα για βοήθεια. Κρατώντας τα δικά τους παιδιά στην αγκαλιά τους. Αρκετοί κάτοικοι έπαθαν βαριά εγκαύματα. Στα νοσοκομεία το δικό τους απλανές βλέμμα και ο πόνος κράτησε μήνες. Οι πληγές θα είναι ανοιχτές για πάντα.

Δάκρυα στο χώμα
Ότι και να γίνει από εδώ και στο εξής σε αυτή την παραθαλάσσια κωμόπολη της Αττικής το χώμα της θα είναι πάντα ποτισμένο με δάκρυα. Τα λουλούδια που θα φυτρώνουν έχουν ποτιστεί από τα δάκρυα των ανθρώπων. Αν βρεθείτε στα μέρη που τα μικρά αγγελούδια μας άφησαν, ίσως αντικρύσετε τα πιο λαμπερά λουλούδια του κόσμου. Το κλάμα των παιδιών η «μητέρα Γη» το νιώθει πιο έντονα από όλους. Και δεν το αφήνει έτσι. Αναγεννάται από κάθε της πληγή. Η Γη φροντίζει τα λουλούδια που καίνε οι άνθρωποι. Και τα ξαναγεννάει. Κάτοικοι της περιοχής μας άνοιξαν την καρδιά τους.

«Το συλλογικό πένθος δεν διαφέρει στα στάδια από καμίας άλλης μορφής πένθος» μας είπε η Κατερίνα Μάλα. Ο λόγος της καθηλωτικός, η γλώσσα του σώματος δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Όταν μιλάει η καρδιά απλά ακολουθείς τον ρυθμό.

«Θέλεις δεν θέλεις, θα σου πάρει καιρό να το δεχτείς, να το πιστέψεις. Αρχικά είναι τόσες πολλές οι ανατροπές που δεν έχεις τον χρόνο να πενθήσεις. Αργότερα, που καταλαγιάζει η συμφορά, βρίσκεις τον χρόνο σου, και σαν να μην πέρασε μια μέρα από το κακό, βγαίνει από μέσα σου η θλίψη σαν καυτό ποτάμι. Μέχρι που η καρδιά σου και το μυαλό σου μπορεί να στηρίξει την αποδοχή της απώλειας. Και τότε καταλαβαίνεις πως ο χρόνος σε τραβάει μπροστά, χωρίς να σε ρωτήσει.

Ο μεγάλος θυμός
Όλοι οι θάνατοι είναι άδικοι, μα όταν χαμός των δικών σου ανθρώπων, του τόπου σου του ίδιου, του βίου σου, της ψυχής σου, έχει προκληθεί από άλλον άνθρωπο, τότε στα στάδια της θλίψης, κουρνιάζει και ο θυμός.

Και κάπως έτσι μας βρίσκει η δεύτερη επέτειος εκείνης της μαύρης Δευτέρας. Ειδικά μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος.

Πολλοί παλεύουν να φτιάξουν τα σπίτια τους. Κάποιοι άλλοι παλεύουν να φτιάξουν τα σημάδια στο κορμί τους από τα εγκαύματα. Άλλοι, παλεύουν να ζήσουν χωρίς αυτούς που αγαπούν.

Όμως όλοι μαζί θα παλέψουμε για την αποκατάσταση της τιμής του τόπου μας. Για το σήμερα, αλλά και για το αύριο που ξημερώνει.» Μιλάει και μας καθηλώνει. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όλο το «είναι» της Κατερίνας είναι σε αρμονία.

Σκέψεις, λόγια και σώμα σε μια συνεχής εναρμόνιση. Αυθεντική. Η δική της αλήθεια την ενδυναμώνει. Η ψυχή της θέλει να μιλήσει. Να βγάλει από μέσα της όσα πρέπει για να την προστατεύσει, να την ανακουφίσει, να την βοηθήσει να δει με αισιοδοξία το μέλλον. Ξεσπάει. Το σώμα ακολουθεί σαν να ορίζεται από το πνεύμα. Στεκόμαστε ακίνητοι και σιωπηλοί. Από σεβασμό στον άνθρωπο που μιλάει με κάθε του κύτταρο.

«Θυμός. Θυμός είναι αυτό που κουβαλάω. Και πίκρα και παράπονο. Και δύο χρόνια μετά δεν ρωτάω γιατί. Ξέρω.

Ξέρω πως γινόταν να μην χαθούνε οι άνθρωποι.

Ξέρω πως εκείνο το απόγευμα, όσοι ήταν υπεύθυνοι να πάρουν αποφάσεις, ξόρκιζαν το κακό και κλείνανε τα μάτια τους στον όλεθρο που ερχόταν σαν να ήταν δίχρονα παιδιά.

Ξέρω πως εγώ, όταν είδα τον καπνό, στις 5.20, από μια ταράτσα στην Ραφήνα, και ξέροντας από το βράδυ της προηγούμενης, πως περιμένουμε να βγάλει δυτικό(άνεμο), φώναξα στον γιο μου πως αυτή η φωτιά θα κάψει το Μάτι.

Ξέρω πως τον πήρα και γυρίσαμε στο σπίτι μας και εγώ ξαναγύρισα στην Ραφήνα να πάρω και τον σύζυγό μου, και ξαναγύρισα στο Μάτι.

Ξέρω λοιπόν, πολύ καλά, πως υπήρχε χρόνος να ειδοποιήσουν τον κόσμο.

Ξέρω πως θα έφτανε να περάσουν από τους δρόμους μας δύο περιπολικά με ανοιχτές τις σειρήνες για να ξυπνήσουν τους ανθρώπους.

Ξέρω πως δεν ακούστηκε σειρήνα στο Μάτι. Ούτε πριν, ούτε μετά.

Ξέρω πως καήκαμε ολομόναχοι. Σαν να είμασταν παράπλευρες απώλειες πολέμου. Σαν αναλώσιμο υλικό.

Και έρχεται η επόμενη μέρα της καταστροφής. Και προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει γίνει. Και ντρέπεσαι να πεις πως το δικό σου σπίτι έμεινε όρθιο. Και σαν ατσάλινο βουνό πέφτουν επάνω σου οι ενοχές. Τι θα μπορούσα να έχω κάνει; Γιατί δεν κόρναρα να ξεσηκώσω τον κόσμο; Μήπως είχα χρόνο να περάσω από το σπίτι της γιαγιάς και δεν το σκέφτηκα; Τι μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα….;

Και όσο εσύ παλεύεις με τους δαίμονές σου, αυτοί που σε έφεραν εδώ, στήνουν εκστρατεία προπαγάνδας, και όσο εσύ είσαι πληγωμένος, αυτοί σε κατηγορούν και λένε πως εσύ έφταιξες για τον χαμό….

Η επόμενη μέρα μας βρήκε ολομόναχους όπως ακριβώς και η προηγούμενη.

Δείτε ΕΔΩ όλο το θέμα.