Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Βίκτορ μετά το ματς ανάφερε ότι "η ομάδα έχει πρόβλημα στο να τελειώνει φάσεις". Μάλλον señor δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να τελειώσει τις φάσεις γιατί δεν έκανε φάσεις. Το πρόβλημα δεν ήταν το τελείωμα, όπως φάνηκε, αλλά η δημιουργία.

Όταν πρέπει να βάλεις γκολ, ειδικά εσύ που είσαι παιδί της ισπανικής σχολής ποδοσφαίρου, περιμένεις να κάνουν δουλειά τα εξτρέμ. Αυτό είναι αρχή στο ποδοσφαιρικό στιλ της πατρίδας σου. Αυτό στη θεωρία, γιατί στην πράξη, σε 180 λεπτά, είδαμε άλλα πράγματα. Ένα ημίχρονο και κάτι στο γήπεδο "Γ. Καραϊσκάκης" ο Θρύλος είχε δύο εξτρέμ, αν και ο Σεμπά δεν είναι εξτρέμ. Άλλο αυτό το θέμα...

Ο δε Ντουρμάζ που έπαιξε στο πρώτο ματς ήταν σαν να μην έπαιξε. Και πας στο δεύτερο ματς και ξεκινά την ομάδα χωρίς ένα εξτρέμ. Και στον πάγκο δεν έχεις τον Πάρντο που είναι εξτρέμ και θα μπορούσε να δώσει κάτι διαφορετικό από τον Μαζουακού, στη μισή περίπου ώρα που έπαιξε ο Γάλλος.

Γκολ ήθελε ο Θρύλος στο γήπεδο "Τέρνερ", στο Μπερ Σεβά, και ευκαιρίες δεν έκανε. Μα ούτε μια. Τρεις τελικές στο τέρμα είχαν οι "ερυθρόλευκοι" με τον Γκόρες να μην έχει καν δουλειά. Σάμπως την περασμένη εβδομάδα, στον Πειραιά, είχε; Μια δύσκολη φάση, στο 88’ του πρώτου ματς, με τον Μιλιβόγεβιτς και έκανε μια μεγάλη επέμβαση. Αυτές ήταν οι... φάσεις του Ολυμπιακού σε δύο 90λεπτα. Μια φορά χρειάστηκε να επέμβει πραγματικά ο Ισραηλινός γκολκίπερ.

Όλα τα άλλα είναι για να είχαμε να λέγαμε, señor Σάντσεθ... Δεν γίνεται να θέλεις γκολ και να μην μπορείς να κάνεις φάση για γκολ! Εκτός κι αν θεωρείς φάση τα σουτ έξω από την περιοχή. Δεν είναι... ή την κεφαλιά του Καπίνο στις καθυστερήσεις. Ούτε αυτή ήταν...