Αναστόπουλος: «Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την ημέρα...»
Ο Νίκος Αναστόπουλος είναι ένας από τους θρύλους του Ολυμπιακού και έχει γράψει τη δική του ιστορία με την ερυθρόλευκη φανέλα, ενώ αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές για τον κόσμο της ομάδας του Πειραιά. Φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού ο «Μουστάκιας» όπως συνήθιζε να τον φωνάζει ο λαός του Θρύλου, έχει λάβει μέρος σε πάνω από 300 ματς και έχει σημειώσει 205 γκολ! Όμως έναν αγώνα, στον οποίο δε βρήκε το δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα, δεν πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ ο ίδιος και δυστυχώς δεν είναι για καλό λόγο...
Συγκεκριμένα, ο Νίκος Αναστόπουλος ήταν βασικός στον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης» στις 8 Φεβρουαρίου 1981. Οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στο γήπεδο και διέσυραν την αντίπαλό τους με το τελικό 6-0. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπήρξαν πανηγυρισμοί από τους πρωταγωνιστές, όμως δυστυχώς στα σκαλιά της παλιάς θύρας 7 τα πράγματα δεν κυλούσαν καλά. Αρκετοί φίλαθλοι θέλησαν να φύγουν κάποια λεπτά νωρίτερα από τη θέση για να κατευθυνθούν έξω από τ’ αποδυτήρια του γηπέδου και να πανηγυρίσουν με τους παίκτες της ομάδας τη στιγμή που θα έφευγαν. Όμως η πόρτα δεν είχε ανοίξει από τους υπεύθυνους, με αποτέλεσμα 21 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους...
Εκείνη την ημέρα ο Νίκος Αναστόπουλος έχασε και το δικό του φίλο, αφού ανάμεσα στους 21 νεκρούς ήταν και ο Μιχάλης Μάρκου, ο παιδικός του φίλος του οποίου είχε δώσει ο ίδιος εισιτήριο για να είναι στο γήπεδο μαζί με τη φίλη του τη Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, το όνομα της οποίας δυστυχώς επίσης είναι στην τραγική λίστα των νεκρών...
Ο Νίκος Αναστόπουλος μίλησε στο επίσημο match programme του αγώνα του Ολυμπιακού με τον Asteras AKTOR για εκείνη την αποφράδα ημέρα:
«Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το πώς ήμασταν εμείς οι παίκτες μέσα στο χορτάρι και τι γινόταν στις κερκίδες που εμείς δεν το γνωρίζαμε καν εκείνη την ώρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ σε όλη μου τη ζωή την ημέρα εκείνη. Εμείς πανηγυρίζαμε για τη νίκη μας με την ΑΕΚ και μάλιστα με μεγάλο σκορ. Όμως όταν ήμασταν έτοιμοι πλέον να φύγουμε από το γήπεδο και να πάμε στα αυτοκίνητά μας, πληροφορηθήκαμε το τραγικό αυτό συμβάν και τι είχε συμβεί, πως σκοτώθηκε κόσμος και τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Θυμάμαι την προηγούμενη ημέρα του αγώνα είχα πάρει εγώ οκτώ αριθμημένα εισιτήρια και δύο κοινά και τα είχα δώσει στο φίλο μου τον Μιχάλη Μάρκου. Εκείνος κράτησε δύο εισιτήρια για τον ίδιο και τη φίλη του τη Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου και αυτά που κράτησε ήταν τα κοινά πηγαίνοντας στη θύρα 7. Δυστυχώς έμαθα ότι ο παιδικός μου φίλος ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα, όπως και η φίλη του. Οπότε καταλαβαίνετε πως για εμένα η στεναχώρια μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη αφού είχα χάσει το φίλο μου και είχα δώσει τα εισιτήρια αυτά. Ο Μιχάλης όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι ήρθαν στο γήπεδο για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα και δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους...
Φανταστείτε πως ένιωσαν οι γονείς όλων αυτών των παιδιών, έφυγε το παιδί τους το μεσημέρι από το σπίτι για να πάει γήπεδο και δε γύρισε ξανά, δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Θυμάμαι την επομένη του αγώνα πήγαμε μία αντιπροσωπεία παικτών στο Τζάνειο να επισκεφτούμε τους τραυματίες. Βλέπαμε γονείς και συγγενείς να κλαίνε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ήταν τραγικές οι στιγμές που ζήσαμε».
«Παίζαμε από καθήκον»
«Μας πήρε καιρός εμάς τους ποδοσφαιριστές και όλους στην ομάδα να συνέλθουμε από τα όσα είχαν συμβεί σε εκείνον τον αγώνα. Είχαμε κάνει ένα τρομερό ματς, νικήσαμε με 6-0 έναν από τους μεγάλους μας αντιπάλους και αντί να πανηγυρίζουμε κλαίγαμε για τα όσα τραγικά είχαν συμβεί. Είχαμε σοκαριστεί με όλα αυτά, δεν υπήρχε καθόλου όρεξη και κέφι στην ομάδα για ένα μεγάλο διάστημα. Όπως σε όλες τις ομάδες έτσι και εμείς είχαμε τα καθημερινά μας αστεία στις προπονήσεις, αυτά πλέον έλειπαν, δεν είχαμε όρεξη για τίποτα. Ότι βγαίναμε στο γήπεδο και παίζαμε το κάναμε πλέον από καθήκον προς τον κόσμο μας. Για αρκετό καιρό μετά υπήρχε ένας αναβρασμός στον κόσμο για ό,τι είχε συμβεί, ενώ οι φίλαθλοι μας ζητούσαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Μας σταματούσε ο κόσμος στο δρόμο και το μόνο που μας έλεγε ήταν αυτό, ήταν για όλους μας δύσκολες στιγμές και για αρκετό καιρό».
