Μετρούν ήττες, για να... αντέξουν την ανωτερότητα του Θρύλου!

Υπάρχουν βράδια που κάποιοι τα περνούν αναπαυτικά στον καναπέ, παρακολουθώντας τμήματα το Ολυμπιακού να αγωνίζονται στο ανώτερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε διοργανώσεις όπου οι ίδιοι και οι ομάδες τους απουσιάζουν. Eίτε από ανικανότητα συνήθως, είτε από επιλογή.

Και κάπως έτσι, αντί να αναρωτηθούν γιατί δεν βρίσκονται εκεί, κάθονται και μετρούν αποτελέσματα. Συγκυριακά. Ενάντια σε αντιπάλους παγκόσμιου βεληνεκούς, με τεράστια μπάτζετ που θεωρούνται από τα φαβορί για να κατακτήσουν τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και νομίζουν ότι με ένα πρόχειρο άθροισμα μπορούν να ειρωνευτούν τον κορυφαίο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης. Τον Ολυμπιακό.

Μόνο που μέσα στη βιασύνη και τον ενθουσιασμό της στιγμής ξέχασαν μια μάλλον άβολη λεπτομέρεια: τα τέσσερα από τα πέντε τμήματα που συμπεριέλαβαν στη χθεσινή τους «καταμέτρηση» έχουν ήδη κατακτήσει τουλάχιστον έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Μιλάμε για τμήματα με αποδεδειγμένη ευρωπαϊκή παράδοση, με διαδρομή, με κορυφές και με ιστορία που δεν ακυρώνεται σε μια βραδιά.

Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός ζούσε και διεκδικούσε αυτό που εκείνοι απλώς παρακολουθούν: αγωνίστηκε και συναγωνίστηκε με ομάδες-κολοσσούς του ευρωπαϊκού αθλητισμού, με οργανισμούς που κινούνται σε οικονομικά μεγέθη ασύγκριτα με τα ελληνικά δεδομένα. Αντιμετώπισε τη Ρεάλ Μαδρίτης - με συνολική αξία ρόστερ που ξεπερνά το 1,4 δισεκατομμύριο ευρώ - αλλά και ομάδες που συγκαταλέγονται στα απόλυτα φαβορί για την κατάκτηση του Champions League στο βόλεϊ και της Euroleague στο μπάσκετ Γυναικών.

Τα τμήματα του Ολυμπιακού, αγωνίζονται σε ένα επίπεδο που για άλλους αποτελεί απλώς... τηλεοπτικό προϊόν. Και αυτό, όσο κι αν επιχειρείται να υποβαθμιστεί, αποτελεί από μόνο του απόδειξη μεγέθους.

«Λάτρεις» της στιγμής, «αιχμάλωτοι» της πραγματικότητας!

Δεν είναι καινούργια τακτική. Είναι η μόνιμη συνήθειά τους: η λατρεία της στιγμής. Απομονώνουν ένα αποτέλεσμα, μια συγκυρία, μια βραδιά και σπεύδουν να χτίσουν αφήγημα. Μόνο που αυτή η πρακτική τους έχει εκθέσει επανειλημμένα στο παρελθόν και θα συνεχίσει να τους εκθέτει. Όχι γιατί τους νοιάζει η ουσία, αλλά γιατί δεν αντέχουν το μέγεθος.

Ας μας πούνε πότε ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να πάρει πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, να ξεπεράσει τη δύσκολη διαδικασία των προκριματικών και να αγωνιστεί στη League Phase του Champions League. Και όχι απλώς για να δηλώσει παρουσία, αλλά για να ζήσει ένα βράδυ όπως αυτό του Ολυμπιακού απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Να κοντράρει στα ίσα τους κορυφαίους, όχι να τους παρακολουθεί.

Ας μας πούνε πότε στο βόλεϊ, όπου έχουν κατακτήσει κάποια πρωταθλήματα τα τελευταία χρόνια, θα επιλέξουν τη συμμετοχή στο CEV Champions League αντί να αυτοϋποβιβάζονται σταθερά στις χαμηλότερες διοργανώσεις, μπας και καταφέρουν επιτέλους να πάρουν ένα ευρωπαϊκό στον ερασιτέχνη, που παραμένει στο μηδέν.

Ας μας πούνε πότε θα φτάσουν έστω στους τελικούς του ανδρικού πόλο, ώστε να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Champions League, αντί να μένουν σταθερά εκτός της πραγματικής ελίτ του αθλήματος.

Και κυρίως, ας μας πούνε σε πόσα χρόνια θεωρούν ρεαλιστικό να δουν έξι τμήματά τους την ίδια σεζόν να μετέχουν σε ομίλους και League Phase των κορυφαίων ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων. Όχι να βλέπουν. Να συμμετέχουν.

Εκεί βρίσκεται η ουσία της διαφοράς. Ο Ολυμπιακός δεν αυτοπροσδιορίζεται ως πολυαθλητικός. Το αποδεικνύει κάθε σεζόν. Με παρουσία, με διάρκεια, με συνέπεια και με κορυφές που ξεπερνούν τα ελληνικά όρια. Με έξι τμήματα στις κορυφαίες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με ευρωπαϊκούς τίτλους. Με διαρκή παρουσία στο υψηλότερο επίπεδο.

Ακόμη και όταν τα αποτελέσματα δεν είναι ιδανικά, το γεγονός ότι βρίσκεσαι εκεί, ανάμεσα στους κορυφαίους, ότι συναγωνίζεσαι κολοσσούς με τεράστια οικονομική ισχύ, ότι ανήκεις σταθερά στην ευρωπαϊκή ελίτ, είναι αυτό που καθορίζει την ταυτότητα ενός συλλόγου. Και αυτή η ταυτότητα έχει όνομα: Ολυμπιακός.

Το πρόβλημά είναι η απόσταση. Η απόσταση που τους χωρίζει από το να ζήσουν αυτά που απλώς παρακολουθούν και να σταθούν εκεί όπου κρίνεται το πραγματικό μέγεθος.

Και όσο αυτή η απόσταση μεγαλώνει, τόσο πιο βιαστικά, πιο αγχωμένα και πιο κομπλεξικά θα γίνονται τα αφηγήματά τους. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν ζει από στιγμές. Ζει μέσα στην ιστορία.

Και εκεί, όση ειρωνεία κι αν επιστρατεύσουν, όσα άρθρα κι αν γράψουν με στόχο να μειώσουν αυτό που δεν μπορούν να αγγίξουν, ένα πράγμα δεν αλλάζει:

Άλλοι βλέπουν. Άλλοι ζουν. Και ο Ολυμπιακός συνεχίζει να ορίζει το μέγεθος και είναι εδώ για να θυμίζει ποιος είναι... ποιος.