Μέχρι εκεί μπορούν, μέχρι εκεί θέλουν…

Υπάρχει, δυστυχώς και το… ταβάνι. Μέχρι εκεί πάει το πράγμα. Μέχρι Σβάρνα και 3D παραλληλόγραμμα. Θα μας πούνε και εμπαθείς, στο τέλος, με το παιδί. Δεν είμαστε, το ξέρουμε ότι δεν φταίει εκείνος. Το ξέρουμε ότι στο τέλος της ημέρας, υπάρχουν άλλοι, πιο πάνω από τον Σβάρνα και πιο πάνω από εκείνους που τραβάνε τις γραμμές στο VAR, οι οποίοι… μέχρι εκεί πάνε. Δεν πάνε παραπάνω.

Και δεν θέλουν κιόλας. Γιατί ξέρουν ότι δεν μπορούν, οπότε αν ανοιχτούν περισσότερο, θα εκτεθούν κιόλας. Απλό είναι. Ταβάνι. Κακώς περιμένουμε πολλά πράγματα, εδώ που τα λέμε…

Τα ξέρουμε, χρόνια τώρα. Απλώς αλλάζουν, λιγάκι τα πρόσωπα. Όπως ο φίλος μας ο Μανωλιός, όταν βάζει τα ρούχα του… αλλιώς. «Εξυγίανση» παιδιά. Ζούμε μια άλλη εποχή. Μια εποχή, στην οποία οι γραμμές του VAR υπάρχουν για να αποδεικνύουν ότι ο Ολυμπιακός είναι λάθος. Μια εποχή, στην οποία οι παικταράδες είναι στον πάγκο, στην εξέδρα, ή στο σπίτι τους και εκείνοι που δεν μπορούν παίζουν βασικοί. Είναι έτσι το πράγμα.

Δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα παραιτηθούμε; Θα κάτσουμε να αφήσουμε τη λογική του ποδοσφαίρου και το ίδιο το άθλημα, να βιάζεται; Και δεν θα κάνουμε τίποτα; Όχι, δα. Απλώς, να. Εκτίθενται μόνοι τους. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να κάνουμε και πολλά εμείς. Έρχεται η ίδια η ζωή, έρχεται το ίδιο το ποδόσφαιρο και τους χαστουκίζει. Σε όλα τα επίπεδα. Τους λέει «δεν θα σας περάσει».

Και, πραγματικά, τι αγαλλίαση, ε; Να ξέρεις ότι έχεις σύμμαχό σου, στην αλήθεια, την ίδια τη ζωή και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Και να ξέρεις ότι στο τέλος δεν θα νικήσουν… Όπως δεν νικάνε και μέχρι τώρα, δηλαδή… Αλλά ξέρεις ότι η κανονικότητα θα επανέλθει… Τι αγαλλίαση…