Συνταγή σημαίνει… την ακολουθώ πιστά

Πάμε για το Οπόρτο, λοιπόν. Αφού δεν είχε ματς, τούτο το Σ/Κ και είχε ο Θρύλος την ευκαιρία να πάρει ανάσες, μπαίνουμε, ήδη, σε διάθεση Champions League. Ετοιμαζόμαστε, ξανά, για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και αφήνουμε ξανά, πίσω μας, την ελληνική πραγματικότητα. Ο Μαρτίνς σχεδιάζει εδώ και μέρες, άλλωστε την Πόρτο και εκεί είναι επικεντρωμένος.

Ο Ολυμπιακός θα πάει στο Ντραγκάο, πάνω-κάτω, όπως πήγε κόντρα στη Μαρσέιγ. Με 4-2-3-1, δηλαδή και με δύο χαφ, λογικά ξανά τους Εμβιλά και Μπουχαλάκη. Ελλείψει Καμαρά το 4-3-3 δεν μοιάζει, αυτή τη στιγμή, τόσο εύκολο να εφαρμοστεί. Ελλείψει Μπρούμα, επίσης, δύσκολα θα αλλάξουν σύνθεση και τα άκρα. Ο Μαρτίνς δεν φοβάται να ρισκάρει, αλλά όταν κρίνει ότι τον παίρνει. Όχι απερίσκεπτα και δίχως να υπολογίζει κινδύνους. Το παίρνει το ρίσκο, αλλά με το λιγότερο δυνατό… ρίσκο.

Και αλήθεια, αυτή η ομάδα, η οποία πάει, τούτη την ώρα, με τέτοια καλή χημεία και με τέτοια ψυχολογία, στα ύψη, πως μπορεί να αλλάξει; Τι διαφορετικό να κάνεις, επάνω, της; Ίσως ένα πρόσωπο εδώ, ένα πρόσωπο εκεί; Τίποτα άλλο. Και αυτό, μόνο, βάσει φόρμας στις προπονήσεις και κόπωσης, εάν διακρίνεται σε κάποιων εκ των «11αδάτων». Ειδάλλως, τι να κάνεις διαφορετικά, σε μια ομάδα, η οποία κόντρα στη Μαρσέιγ ήταν… ΟΜΑΔΑ; Δεμένη, με συνοχή και με πλάνο στο γήπεδο, σαφές και εξαιρετικό.

Όχι. Δύσκολα θα δούμε… νεοτερισμούς, στο Οπόρτο. Η λογική, ενός λογικού ανθρώπου, ενός λογικού προπονητή, υπαγορεύει ότι η ομάδα θα πάει το λιγότερο δυνατό «πειραγμένη» και αλλαγμένη, σε σχέση με το πως ήταν, όταν κέρδισε, στα ίσια, τη Μαρσέιγ. Ποιος θα το έκανε… αλλιώς;