Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν...
Μέσα σε λίγες μέρες, γκρέμισαν ότι έχτιζαν τις προηγούμενες, με τις νίκες επί της Φερεντσβάρος και του ΠΑΟΚ. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές, που μας γέμισαν ελπίδες και προσδοκίες για να τελειώσει η χρονιά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, έβγαλαν τα μάτια τους μόνοι τους. Μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά ο Ολυμπιακός δείχνει να μην έχει διάρκεια, ώστε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη για την συνέχεια. Εκεί που μπορεί να κάνει διπλό στην Φιλαδέλφεια, με την ίδια ευκολία μπορεί να μην κερδίσει την Λαμία. Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι να μην τα παρατήσουμε. Και στην τελική, ό,τι γίνει. Ο Ολυμπιακός δεν είναι για να συμμετέχει απλά στα πλέι οφ, ούτε για να ρυθμίζει την τελική κατάταξη. Αυτό είναι το «επάγγελμα» όλων των άλλων. Η δεύτερη θέση είναι αποτυχία. Οι άλλοι σώζουν τις χρονιές τους, τερματίζοντας πάνω από τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, τους... αναστήσαμε και δεν μας φταίει καμιά διαιτησία, κανένα παράρτημα, παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Τα πειράματα, οι δοκιμές, οι αλλαγές σε συστήματα και ρόστερ, απαγορεύεται να γίνονται εν μέσω πλέι οφ. Όλα αυτά γίνονται το καλοκαίρι στα φιλικά, στην προετοιμασία και με μικρής δυνατότητας αντιπάλους στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.
«Κλωτσήσαμε» ανέμελα μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες του φετινού πρωταθλήματος, για να δείξουμε ότι είμαστε εδώ. Βαρέθηκα να ακούω συγνώμες και ατάκες του στυλ: μπήκαμε χαλαρά, να μάθουμε από τα λάθη μας κλπ. Γιατί δεν μαθαίνουμε. Αυτό φαίνεται. Δεν ανεχόμαστε να θέλουν οι άλλοι περισσότερο από εμάς την νίκη. Να μην τα δίνουμε όλα. Αυτά είναι που μας εξοργίζουν και δεν αντιπροσωπεύουν την φιλοσοφία της ομάδας. Μας χάλασε πολύ η εικόνα της ομάδας, γενικότερα. Ξέρουμε να χάνουμε, αλλά όχι με κατεβασμένα τα χέρια, όχι σε κατάμεστο γήπεδο που είχε πάρει... φωτιά, όχι να προηγούμαστε, όχι να πηγαίνουμε στα αποδυτήρια πίσω στο σκορ, εξαιτίας παιδικών λαθών. Πόσο μάλλον, όταν απέναντι μας δεν είχαμε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το καλύτερο. Εμείς, με την απόδοση μας, τους κάναμε να φαίνονται Ρεάλ. Στο γκολ του Ποντένσε, έτοιμους τους είχαν οι μετέπειτα αποθεωτές τους, Αλαφούζο και παίχτες. Απλά την λήξη περίμεναν. Με ήττα τελείωναν και άρχιζαν για 14η χρονιά τα όργανα. Και εμείς, φέραμε το Πάσχα για αυτούς πρόωρα. Βγήκαν από τα καβούκια τους πάλι οι γυμνοσάλιαγκες του διαδικτύου και χαλάσανε το στόμα τους, που μέχρι πριν αρχίσει το ματς δεν ξεμυτούσαν.
Το λέγαμε και όταν κερδίζαμε. Το λέμε και τώρα ξανά. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή. Τα «λάθη» δεν θα φανεί τώρα αν διορθώνονται, αλλά το καλοκαίρι με το στήσιμο του ρόστερ. Ακόμη και αν πάρουμε το πρωτάθλημα, εξαντλώντας τις όποιες πιθανότητες μας έχουν απομείνει, δεν θα πρέπει να εφησυχαστούμε. Τώρα με αυτούς που έχουμε, με αυτούς βαδίζουμε. Το ποιοι κάνουν, ποιοι θα μείνουν, ποιοι θα φύγουν και το κυριότερο, ποιοι θα έρθουν, θα φανεί στην μεταγραφική περίοδο. Δεν βγαίνει τίποτε απολύτως να αναμασάμε τα λάθη και τις ευθύνες. Ανεξαρτήτως κατάληξης της φετινής σεζόν, ο Ολυμπιακός υποχρεούται να αλλάξει σελίδα.
