Θρύλε, αλήτη, τους έκλεισες το σπίτι!

Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις για αυτόν τον σύλλογο. Μέσα σε λίγα 24ωρα, έκλεισε τα «σπίτια» των Μπασκόνια, Μόντσα και Ρεάλ Μαδρίτης, με καταπληκτικές εμφανίσεις, κερδίζοντας και τις σημαντικές του απουσίες (Γουόκαπ, Ατανασίεβιτς) και την «λογική». Ειδικά στο βόλεϊ, έγινε η υπέρβαση της υπέρβασης.
Πόση δικαίωση για όλους μας, βλέποντας το γήπεδο κατάμεστο, τους κόπους και τα ρίσκα να δικαιώνονται, βλέποντας τον Ολυμπιακό μας στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης στο CEV Champions League και στο βόλεϊ. Πόση ευτυχία να βλέπεις αυτόν τον παιχταρά τον Φουρνιέ να γουστάρει σαν οπαδός να κερδίζει και να φοράει την ερυθρόλευκη! Τι παραλήρημα στις κερκίδες του Ρέντη, της «Φερνάρντο Μπουέσα Αρένα» και του γνωστού ως «Παλάθιο Ντε Πόρτες», από τους οπαδούς μας, που δεν προλαβαίνουν να στεναχωρηθούν. Καθώς μια πρόσκαιρη στεναχώρια, δεν κρατάει παρά λίγες ώρες και μια ακόμη μεγαλύτερη χαρά την διαδέχεται. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός.
Μια γλυκιά καθημερινότητα, μια διαρκής μάχη για την νίκη, μέχρι την τελική επικράτηση σε όλους τους στόχους, εγχώριους και ευρωπαϊκούς. Με ένα εξουθενωτικό πρόγραμμα για τους οπαδούς, από Αύγουστο μέχρι και τον Μάϊο να τρέχουν όπου και όσο μπορεί ο καθένας, σε όλα τα αθλήματα να βοηθάνε όλα μας τα τμήματα.
Ποτέ στο παρελθόν και με τίποτε στο μέλλον, δεν μπορούν οι «άλλοι» σύλλογοι και οπαδοί να ζήσουν αυτό που ζούμε εμείς κάθε χρόνο. Δείξτε μας οποιονδήποτε άλλο σύλλογο της χώρας, που να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί τα πάντα σε οκτώ ομαδικά τμήματα και αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο και χάντμπολ). Δεν υπάρχει κανείς. Που να γεμίζει την τροπαιοθήκη του, με τόσα τρόπαια κάθε χρόνο, αντιμετωπίζοντας διαφορετικό αντίπαλο σχεδόν σε όλα.
Λογικό, λοιπόν, να μας «μισούν», γιατί νοιώθουν ανίκανοι να μας ανταγωνιστούν, παραμένοντας απλοί συμμετέχοντες στις φιέστες μας. Οι δικές τους τροπαιοθήκες ως επί το πλείστων έχουν μόνο φωτογραφίες από εφήμερες και αδιάφορες όπως συνήθως συμβαίνει στο τέλος κάθε χρονιάς χαρές, μιας και τα περισσότερα τρόπαια βλέπουν να καταλήγουν στο λιμάνι. Τους έχουμε καταντήσει όλους από μονοαθλητικούς έως πουθενάδες. Τους γλεντάμε όπου τους πετυχαίνουμε, με κάθε τρόπο, ακόμη και όταν ελάχιστες φορές δεν κερδίζουμε, βλέποντας τους να βλέπουν το τυράκι και όχι την φάκα. Και ας είμαστε κατ’ επιλογήν της Πολιτείας άστεγοι και μονίμως ριγμένοι στο θέμα των εσόδων και των «υποχρεώσεων» στα πλαίσια της «διαφάνειας» και της ισονομίας. Είναι επιλογή συνειδητή του Κράτους να κλείνει τα μάτια σε όσα συμβαίνουν στους άλλους, σε όλα τα επίπεδα. Διοικητικά, οπαδικά και στο θέμα των εγκαταστάσεων. Για αυτό κάθε επιτυχία του συλλόγου αποκτά μεγαλύτερη αξία. Γιατί δεν είμαστε ούτε φωτοβολίδα, ούτε επιλέγουμε ποιο άθλημα θα «χτυπήσουμε» τον όποιον αντίπαλο μας εις βάρος κάποιου άλλου τμήματος μας, επιδιώκοντας να είμαστε πρώτοι παντού με αιώνιο συνοδοιπόρο τον μάγκα κόσμο μας.
Καμία άλλη ομάδα δεν έχει οπαδούς, με όλη την σημασία της λέξεως, να ηγούνται των τμημάτων τους. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει νοιώσει την τρέλα να βλέπει να σηκώνουν οι Πρόεδροι «οπαδοί» της ευρωπαϊκά τρόπαια παντού. Καμία. Δεν «έγιναν» οι δικοί μας πρώτα Πρόεδροι και μετά οπαδοί. Δεν ήρθαν στην οικογένεια του Ολυμπιακού ούτε ως επενδυτές, ούτε για να κάνουν μπίζνες με το Κράτος, αλλά πάνω από όλα ως οπαδοί για να προσφέρουν και να τον κάνουν ακόμη μεγαλύτερο. Οι «παλιοί» τον έκαναν Θρύλο, οι «νεότεροι» τον μετατρέπουν σε «Αυτοκράτορα».