Τα χρόνια περνάνε, ποτέ και τίποτε, δεν ξεχνάμε!
Μας έκανε ο Θεός το χατίρι μαζί με μας να δούνε και οι νεκροί μας τον Θρύλο μας στον τελικό… να το σηκώνει! Ένα σύνθημα – υπόσχεση, όπως και το, Θρύλε θυμήσου Πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμη και οι νεκροί σου, που από την αποφράδα εκείνη την ημέρα όλη η οικογένεια του Ολυμπιακού , παλεύει να τα πραγματοποιεί. Δεν ξεχνάμε ποτέ , όσους έδωσαν την ζωή τους, στα σκαλοπάτια της πιο Ιστορικής Θύρας στην Ελλάδα, και είναι ιερή υποχρέωση όλων μας , να συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στο πλευρό όλης της πολυαθλητικής οικογένειας του Ολυμπιακού. Να μην χαμπαριάζουμε από κούραση, ταλαιπωρία και έξοδα. Μια διαρκής πάλη μόνοι ενάντια σε όλους. Και δεν είναι μόνο οι αντίπαλοι οπαδοί και ομάδες, αλλά και το παρασκήνιο, Αθλητικό και Πολιτικό.
Γιατί δεν έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι και να υποτασσόμαστε. Γιατί δεν φυλάμε κατουρημένες ποδιές, ούτε είμαστε ρουφιάνοι. Οι αλήθειες να ξέρετε ακούγονται πάντα οι μισές, και πάντα κατά το δοκούν με «άλλους» να είναι μονίμως στο απυρόβλητο. Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, τα «καλά» λόγια την θλιβερή αυτή μέρα για όλους μας, και τα κροκοδείλια δάκρυα. Πάντα θα ηχούν στα αυτιά μας τα υβριστικά συνθήματα για τα αδέλφια μας, που ακούγονταν εν χορώ από το σύνολο των αντίπαλων οπαδών όταν επισκεπτόμασταν κατά χιλιάδες τις έδρες τους. Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας «αναγκάζονται» να συμπάσχουν γιατί, θρήνησαν κ αυτοί μετά νεκρά παιδιά.
Το δε Κράτος, οι εισαγγελείς, η αστυνομία, οι παρατηρητές αγώνων, οι ίδιες οι ομάδες , έκαναν ότι δεν άκουγαν τα όσα ακούγονταν. Ατιμώρητοι όλοι επί δεκαετίες για την περιύβριση νεκρών. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτά ήταν τα συνθήματα που επέλεγαν οι αντίπαλοι οπαδοί , με το που έμπαινε το πρώτο κασκόλ στην έδρα τους για να αντιπαραθέσουν στην ανωτερότητα της ομάδας και την μαγκιά των οπαδών μας.
Και αντί να τιμωρούνταν αυτοί, τιμωρούσαν την αντίδραση. Και αν έχουμε φάει τιμωρίες, έδρας, εξορίες και κεκλεισμένων, τα «ληστρικά» χρόνια που πάλευαν όλοι να μας διαλύσουν. Η Θύρα 7 ήταν αυτή που κράτησε ζωντανό το πνεύμα και την ιδέα του Ολυμπιακού αρνούμενη να παραδοθεί. Για να ζήσουμε ότι ζούμε μέχρι σήμερα. Για να «τιμωρούμε» τους ασεβείς , τους είρωνες και τους πρωτεργάτες της δήθεν εξυγίανσης. Οδηγός μας πάντα, ήταν, είναι και θα είναι, όλοι οι συνοδοιπόροι που δεν είναι πια ανάμεσα μας. Είναι ιερό χρέος όλων μας να μεταλαμπαδεύουμε την ιδέα του Ολυμπιακού από γενιά σε γενιά, και να συνεχίζουμε όλοι μαζί να γράφουμε μαζί με τις ομάδες μας χρυσές σελίδες δόξας. Πάνω από όλα για να αγαλλιάζουν οι ψυχές όλων αυτών που κάνουν κερκίδα στους Ουρανούς.
Τα χρόνια περνάνε, ποτέ και τίποτε, δεν ξεχνάμε. Κάθε νίκη, κάθε τίτλος, είναι αφιερωμένοι σε αυτούς. Σε κάθε εκδρομή, είναι μαζί μας , να τραγουδάμε για την ομάδα που αγαπάμε. Δεν είναι μόνο τα παιδιά που χάθηκαν εκείνο το απόγευμα, αλλά και όλοι όσοι δυστυχώς φεύγουν από αυτή την ζωή άδικα ανεξαρτήτως τρόπου. Όλοι όσοι κατά καιρούς ένωναν τις φωνές τους με τις δικές μας, όσων ακόμη μπορούν και βρίσκονται ακόμη στις επάλξεις, αφήνοντας βαριά κληρονομιά στα παιδιά μας. Η 8η Φεβρουαρίου και η 29η Μαίου, δεν θα ξεχαστούν ποτέ από κανέναν. Πάντα θα βρίσκονται οι επόμενοι να θυμίζουν στους αλλόθρησκους τι σημαίνει Ολυμπιακός, τι σημαίνει Θύρα 7, τι σημαίνει να είσαι οπαδός, μάγκας, και Πειραιώτης.
