Σώστε το μπάσκετ, με τον Γκάλη ως πρόεδρο στην ομοσπονδία...
Σώστε το μπάσκετ... Βάλτε στην θέση του «φάρου» έναν άνθρωπο, άφθαρτο, που αγαπάει πραγματικά το άθλημα και θα κάνει τα πάντα (είμαι σίγουρος) για να το σώσει. Πού δεν θα επιτρέπει την αδικία. Τον άνθρωπο που έκανε όλους τους Έλληνες να μάθουν ότι υπάρχει και αυτό το άθλημα και να το αγαπήσουν. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε Ελληνικό μπάσκετ. Άντε μπας και γλιτώσουμε από την χρόνια λαίλαπα. Να δούμε μετά ΠΟΙΟΙ θα έχουν αντιρρήσεις στην εκλογή του, με ονοματεπώνυμα. ΤΩΡΑ, πριν είναι αργά και σιχαθεί ο κόσμος τελείως το ελληνικό πρωτάθλημα. Να ξέρουμε στο φινάλε ότι είναι άξιος ο πρωταθλητής Ελλάδας, ότι το παίρνει ο καλύτερος. Η Ελλάδα ανέκαθεν «έτρωγε» τα παιδιά της. Όλους αυτούς που την ελευθέρωσαν, που την ανέδειξαν στα πέρατα του κόσμου, που την έκαναν να μένει αιώνια στις μνήμες των ανθρώπων όλου του πλανήτη επί χιλιετίες. Δεν πρέπει να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Αν όχι αυτός, τότε ποιος; Έχουμε αγανακτήσει να βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα χρόνια τώρα, που κάθονται σε μια καρέκλα, να αποφασίζουν και να διατάζουν. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε όσα «προσέφεραν» εκεί που προσέφεραν. Δεν πρέπει να δώσουν τίποτε άλλο. Παράγοντες σαν τους Αγγελόπουλους επιβάλλεται να κερδίζουν όλα όσα τους αξίζουν. Να μπει ένα τέλος στις «τυχερές» κληρώσεις, στα «ανθρώπινα» λάθη, στις επιλεκτικές τιμωρίες. Η λύση ακούει στο όνομα Νίκος Γκάλης. Και το λέω εγώ, ένας οπαδός του Ολυμπιακού για έναν άνθρωπο που δεν φόρεσε την ερυθρόλευκη ποτέ, αλλά που πιστεύω ότι θα είναι τίμιος στις αποφάσεις του και δεν θα αδικεί κανέναν. Πού θα είναι το κίνητρο να ασχοληθούν παράγοντες με το άθλημα και παιδάκια με τον αθλητισμό.
Εδώ και χρόνια έπρεπε να έχει γίνει αυτό. Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία. Όσοι πραγματικά αγαπάνε αυτό το άθλημα οφείλουν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Να κάνουν τα πάντα για να είμαστε όλοι οι Έλληνες υπερήφανοι. Να μπει τέλος στη μασονία του μπάσκετ και στους δημοσιογράφους που έχουν «βολευτεί», αναλύοντας τους κανονισμούς διαιτησίας, μόνο στα παιχνίδια της Εθνικής και στην Ευρωλίγκα. Εδώ, δεν βλέπουν, χρειάζονται πάντα τη βοήθεια του ριπλέι και όταν διαπιστώνουν ότι δεν τους συμφέρει το προσπερνάνε μέσα στην απόλυτη σιγή. Και εμείς κοιτάμε την οθόνη και νομίζουμε ότι βλέπουμε άλλον αγώνα από αυτόν που σπικάρουν. Άντε να πάνε στα σπίτι τους όλοι αυτοί οι καρεκλοκένταυροι, όλες αυτές οι κότες που φοβούνται να πουν και να γράψουν την αλήθεια...
