Γεννήθηκα μάγκας, υπερήφανος και Ολυμπιακός...

Θα ντρεπόμουν αν η ομάδα μου είχε φάει 250 μύρια από τον ελληνικό λαό και έπαιζε με την Τριγλία και τις Κουκουβάουνες. Θα ντρεπόμουν αν η ομάδα μου χρωστούσε σε όποιον μιλάει ελληνικά και σε όποιον ποδοσφαιριστή ξένο έχει φέρει και κάθε μήνα κάνουν και μία προσφυγή.

Θα ντρεπόμουν αν ο πρόεδρος της ομάδας μου δεν είχε φράγκο και με φώναζε να βάφω τα κάγκελα του γηπέδου.

Θα ντρεπόμουν αν η ομάδα μου είχε τριάντα πέντε χρόνια να πάρει ένα πρωτάθλημα και για να γίνει αυτό θα έπρεπε να ξεπουλήσω ένα κομμάτι της χώρας μου.

Θα ντρεπόμουν αν ο πρόεδρός μου για να πάρει μια νίκη έμπαινε με το όπλο στο γήπεδο.

Θα ντρεπόμουν αν ο πρόεδρος της ομάδας μου ήξερε πού μένει ο κάθε διαιτητής.

Δεν ντρέπομαι που πιστεύω σε μία ομάδα πού έχει 44 πρωταθλήματα και 27 κύπελλα.

Δεν ντρέπομαι πού η ομάδα μου είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός οργανισμός στην Ευρώπη.

Δεν ντρέπομαι γιατί η ομάδα μου δεν χρωστάει σε κανέναν κερατά και ότι έχει κατακτήσει το έχει κάνει παληκαρίσια καί Πασαλιμανιότικα.

Είμαι περήφανος γιατί η ομάδα μου μού έχει χαρίσει τόσους τίτλους που άλλη ομάδα θα κάνει διακόσια χρόνια για να τους δει.

Είμαι περήφανος γιατί η ομάδα μου, μου έχει χαρίσει ευρωπαϊκούς τίτλους σε πόλο μπάσκετ βόλεϊ κολύμβηση ακόμα και στο ποδόσφαιρο κατακτώντας το βαλκανικό κύπελλο.

ΤΕΛΟΣ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ!!!!!!

Δεν ξεχνώ που 2 χρόνια πριν αν και παίρναμε το πρωτάθλημα είχαν πονέσει τα μάτια μας με το θέαμα που βλέπαμε. Φέτος διορθώθηκαν τα περισσότερα από τα περσινά λάθη. Κάποια αποτελέσματα δεν μας έκατσαν. Γιατί και σε αυτά τα ματς μπαλίτσα είδαμε.

Η ομάδα είναι δουλεμένη. Μην τα απαξιώνουμε όλα. Ας μην κάνουμε το χατίρι των άλλων κάτω από την πίεση της στεναχώριας να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Αν κάποιοι πρέπει να φτάσουν σε αυτό το σημείο είναι οι «άλλοι», όχι εμείς.

Αυτοί δηλαδή είναι επιτυχημένοι;

Που πάτωσαν στην Ευρώπη; Που τους σπρώχνει η διαιτησία να κερδίζουν;

Εμείς ότι καταφέραμε το κάναμε μόνοι μας. Χωρίς εύνοια. Ή μήπως είναι μεγαλύτερη η αποτυχία να αποκλείεσαι από την Δυναμό Κιέβου στους «32» από το να μαζεύεις 0 βαθμούς και να αποκλείεσαι από την Βίντι και την Μπάτε;

Ποτέ η στεναχώρια και η πίκρα δεν ήταν καλός σύμβουλος για την επόμενη ημέρα. Καλώς η κακώς οφείλουμε να κοιτάμε το μέλλον. Και όχι τι έγινε. Δεν αλλάζει κάτι μόλις σβήσουν τα φώτα.