112… Εκκενώστε την Ελλάδα…
Με τι κουράγια , με τι μυαλό να κάτσεις να ασχοληθείς με αυτό που σου ομορφαίνει την ζωή, όταν καίγεται η Πατρίδα σου από άκρη σε άκρη. Όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, καταστρέφεται το περιβάλλον, και «δολοφονείται» η πανίδα, είτε από απερισκεψία, είτε από μ@λ@κία, είτε από συμφέροντα, είτε από «πόλεμο».
Η καταστροφή δεν φαίνεται τώρα. Θα την βιώσουμε όλοι στο πετσί μας τα επόμενα χρόνια , όταν η φύση θα εκδικείται τον «δολοφόνο» της. Σε αυτή την χώρα, όταν βρέχει πνιγόμαστε, όταν φυσάει καιγόμαστε, και όταν αρρωσταίνουμε «φεύγουμε» μια ώρα γρηγορότερα. Κάθε χρόνο ακούμε τα ίδια κατόπιν εορτής. Μόνο τα νούμερα της καταστροφής και οι ημερομηνίες τέλεσης των ατιμώρητων εγκληματικών πράξεων αλλάζουν. Αλλοίμονο σε αυτούς που θα αναγκαστούν να ξαναφτιάξουν όσοι έχουν τα κουράγια την ζωή τους από την αρχή αντικρίζοντας τους κόπους μιας ζωής καμένους, αλλοίμονο σε μας όλους για αυτά που έρχονται, αλλοίμονο στα παιδιά μας για τον κόσμο που τους παραδίδουμε.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι σε λίγα χρόνια θα σταματήσουν οι πυρκαγιές γιατί δεν θα έχει απομείνει τίποτε να κάψουν. Αν και τους έχω ικανούς να βάζουν φωτιά μέχρι και στα φύκια από τις θάλασσες και τις γλάστρες που σύντομα θα αποτελούν τον Εθνικό Δρυμό της χώρας. Από τύχη ζούμε σε αυτή την χώρα, από τύχη δεν έχουμε δει τους κόπους μας να καίγονται , γιατί πολύ απλά εκδηλώνονται αλλού οι πυρκαγιές. Περιμένοντας υπομονετικά στην ουρά πότε θα έρθει και η δική μας σειρά να βιώσουμε ανάλογες καταστάσεις. Στην θέση των δέντρων, και των ζώων , θα «φυτρώσουν» ανεμογεννήτριες για το «καλό» μας, και θα αναπολούμε τα τοπία από ασπρόμαυρες φωτογραφίες και παλιές Ελληνικές ταινίες , για να θυμόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε όσοι προλάβαμε να «ζήσουμε» κυριολεκτικά όμορφες στιγμές. Θλίβεται η καρδιά μου από το έγκλημα που διαπράττεται, και εξοργίζομαι βλέποντας τις μαριονέτες να τα χώνει η μια στην άλλη , με κροκοδείλια δάκρυα αδιαφορώντας στην ουσία για τον ανθρώπινο πόνο. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που αποθανατίζει ο φακός και η ελπίδα αναζωπυρώνεται. Βλέποντας την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία ανώνυμων ανθρώπων , κάνοντας σε να σκεφτείς πως δεν έχουν χαθεί τα πάντα.
’
Ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά σε αυτόν τον κόσμο. Άσχετα αν πάνω από τα αποκαϊδια θα γίνουμε μάρτυρες ξανά σε ψεύτικα λόγια περί αναδάσωσης και αποζημιώσεων σε όλες τις περιοχές που κάηκαν. Και αν παρ΄ ελπίδα τα σπίτια ξαναφτιαχτούν τίποτε πια δεν θα είναι το ίδιο για όλους. Ας πάνε και οι 300 νυν, πρώην και επόμενοι να ζήσουν σε καμένες περιοχές να δουν για πόσα χρόνια θα μυρίζουν τα καμένα, για πόσα χρόνια το τοπίο θα είναι γκρι, πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να αποκατασταθεί το ζωϊκό βασίλειο. Πέρα από το γεγονός ότι κάθε καλοκαίρι μετά από καύσωνα , θα ζούμε με την αγωνία πότε θα επικρατήσουν και που ισχυροί άνεμοι για να πάρουμε οι επόμενοι την θέση των κατοίκων της Ηλείας , στο Μάτι, στην Βαρυμπόμπη, στην Μάνδρα, στην Φυλή , στην Ρόδο, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κύθνο και όπου αλλού το ανώμαλο μυαλό κάποιων η των στημένων βάλουν μπουρλότο αδιαφορώντας για τις οικολογικές και όχι μόνο συνέπειες. Στις πόλεις κρύψαμε τον ήλιο με τις πολυκατοικίες και στην υπαίθρια χώρα τον κρύψαμε με τα σύννεφα καπνού από τις φωτιές. Η Ελλάδα πενθεί καθημερινά. Είναι σε «πόλεμο» καθημερινά. Θρηνεί τα παιδιά της με κάθε πιθανό η απίθανο τρόπο καθημερινά. Με μικρά διαλλείματα «ζωής» δυστυχώς , στα οποία ξεχνάμε διαρκώς όσα βιώνουμε. Γιατί πολύ απλά , δεν συνέβησαν σε μας αλλά στον γείτονα.
Προσωπικά δεν δέχομαι να ανήκω στην ίδια συνομοταξία με αυτούς τους «ανθρώπους». Προτιμώ να με αποκαλούν «ζώο» και να είμαι είδος προς εξαφάνιση. Γιατί τον πλανήτη τον καταστρέφει το ανθρώπινο γένος. Οι θάλασσες δεν ήταν ποτέ βρώμικες, εμείς τις βρωμίσαμε. Την ατμόσφαιρα δεν την μολύνουν τα ζώα, εμείς την μολύνουμε. Καλό κουράγιο και δύναμη σε όλους όσους δοκιμάζονται αυτές τις μέρες.
