ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΕΡΒΕΛΕΣ

61 χρόνια συμπληρώνει σήμερα η εφημερίδα «ΦΩΣ». Μια διαδρομή μεγάλη. Από το 1955 ως το 2016. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω ποιο είναι το «ΦΩΣ». Το έχουν αναλύσει πολύ πιο ειδικοί από εμένα. Εγώ ευτύχησα να περάσω τρία χρόνια και… κάτι από το «ΦΩΣ». Γι’ αυτά, αλλά και κάποιες άλλες μνήμες γι’ αυτή την εφημερίδα, αποφάσισα να γράψω κι αυτό το κείμενο.

Θυμάμαι τον εαυτό μου 15 χρονών. Στον Πύργο τότε, στο σχολείο. Λίγες οι εφημερίδες και μάλιστα λόγω απόστασης έφταναν αργά. Εκεί, στο τελευταίο διάλλειμα που κάναμε. Και υπήρχε ολόκληρη διαδικασία. Έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να βγούμε εκτός σχολείου, να πάμε στο περίπτερο που ευτυχώς ήταν κοντά, να κρατήσουμε χρήματα από αυτά που μας έδινε η μάνα μας το πρωί… Το «ΦΩΣ» ερχόταν στα χέρια μας γιατί την αγάπη μας για τον Ολυμπιακό δεν την κρύψαμε ποτέ. Το δύσκολο κομμάτι ερχόταν την ώρα του μαθήματος. Που να παρακολουθήσεις τώρα. Είχες στην κατοχή σου το «ΦΩΣ». Αλλά και που να το ανοίξεις μέσα στην τάξη; Το διπλώναμε, το ξαναδιπλώναμε, καλά-καλά την πρώτη σελίδα διαβάζαμε.

Πηγαίναμε στο σπίτι μετά και εκεί ρουφάγαμε κάθε του λέξη. Μάθαμε παίκτες από το «ΦΩΣ». Σε Β’, Γ’ και Δ’ Εθνική, παντού.

Εκεί στα 18 την απόφαση την είχα πάρει. Να διεκδικήσω το όνειρό μου να γίνω δημοσιογράφος. Και τότε, είχα κάποια όνειρα. Ένα από αυτά ήταν να δουλέψω στο «ΦΩΣ». Ένα άλλο στον καλό «Ελεύθερο Τύπο». Ένα άλλο, να μεταδώσω στο Μπερναμπέου ματς του Ολυμπιακού με την Ρεάλ Μαδρίτης και στο Τορίνο με την Γιουβέντους. Τις μεταδόσεις τις κατάφερα! Το «ΦΩΣ» επίσης. Μόνο ο «Ελεύθερος Τύπος» μου… ξέφυγε!

Το 2007, στα 30 μου τότε, ήμουν σε ένα ματς στο Καραϊσκάκη. Με βλέπει ο Παντελής Διαμαντόπουλος, συζητάμε, και μου ρίχνει μια ερώτηση που με «πάγωσε» είναι η αλήθεια. «Θες να πας στο ΦΩΣ;», μου είπε. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πως δεν θα γινόταν… Πως δεν ήταν εύκολο. «Θα σου κανονίσω ένα ραντεβού με τον κ. Νικολαΐδη», μου τόνισε και έτσι κι έγινε…

Ένα απόγευμα πήγα στην Λεωφόρο Καβάλας, εκεί στα γραφεία της ιστορικής εφημερίδας. Αγχωμένος. Πολύ… Απέναντί μου θα είχα τον Θόδωρο Νικολαΐδη. Είχα ακούσει τόσα πολλά, είχα ρωτήσει κι εγώ, αλλά δεν μπορούσες να προβλέψεις τον Νικολαΐδη. Με ειδοποιεί η τηλεφωνήτρια να μπω. Πως τα έφερε η μοίρα, αργότερα έμαθα πως ήταν από το χωριό μου, το Επιτάλιο Ηλείας! Μικρός ο κόσμος…

Μπαίνω στο γραφείο του. Σκοτεινό. Ένα φωτιστικό στο γραφείο του, δεξιά, αναμμένο. Σαν τώρα το θυμάμαι. Νόμιζα πως είχα μπει σε γραφείο που παρέπεμπε σε ραντεβού πολλών μυστικών, λες και απέναντί μου είχα τον Μάρλον Μπράντο! Έτσι ακριβώς! Με… ψάρωσε, αλλά δεν είπε πολλά. «Θα πάρεις την ευκαιρία σου, αν είσαι καλός θα τα πάμε καλά…», μου είχε πει. Το να μπω τότε να γράψω θέματα Ολυμπιακού φαινόταν δύσκολο. Δεν το φοβήθηκα. Ο Κώστας Νικολακόπουλος έτρεχε το ρεπορτάζ κι εγώ πήρα ένα ρόλο με πιο ελεύθερα θέματα. Μου άρεσε, νομίζω πως και στον ίδιο άρεσε. Η πρόσληψή μου δεν έγινε αμέσως. Πέρασαν αρκετές ημέρες και καταλάβαινα πως ήθελε να με «τσεκάρει» με τον τρόπο του. Αυτό που δεν θα ξεχάσω, όμως, είναι πως με φώναζε για να μου πει ποιος ήταν ο οδηγός γραφής στο «ΦΩΣ». Εκεί έμαθα ότι δεν έπρεπε να γράφω «38^ο λεπτό», αλλά «38’». Και πολλά άλλα. Ευτυχώς δεν άκουσα ποτέ αυτό που έλεγε σε άλλους. Αυτό για τα… κινέζικα! Ίσως γιατί πριν δώσω το κείμενό μου, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα. Αυτό είχε ο Θόδωρος Νικολαΐδης. Ένιωθες σαν το σχολείο, σαν να έδινες εξετάσεις κάθε ημέρα…

Έζησα διάφορα που με έκαναν και πιο έμπειρο στο χώρο. Έτυχε για παράδειγμα μια ημέρα να δω στο γραφείο ενός συναδέλφου το κείμενό μου από ένα ματς Β’ Εθνικής «κιτρινισμένο» με μαρκαδόρο υπογράμμισης σε κάποια σημεία. Λίγη ώρα αργότερα με είχε φωνάξει ο Νικολαΐδης να μου επισημάνει κάποια πράγματα. Δεν με στεναχώρησε. Και επειδή ξέρω ότι αυτός ο χώρος έχει και τα περίεργά του, δεν κράτησα ποτέ κακία σε αυτόν που το έκανε… Δεν έχει και σημασία πλέον. Το κράτησα για τον εαυτό μου. «Εντάξει κ. Θόδωρε, θα τα αποφύγω την επόμενη φορά…», του είπα.

Με το «ΦΩΣ» πήγα πολλά ταξίδια στην Ελλάδα, έζησα και προετοιμασίες της ομάδας του Ολυμπιακού στο εξωτερικό. Σε Ζέεφελντ και Έρμελο. Και όταν λέμε προετοιμασία με το «ΦΩΣ», μιλάμε για… περιπέτεια. Κάθε ημέρα 6.000 με 7.000 λέξεις έπρεπε να σταλούν στην εφημερίδα. Το «ΦΩΣ» είσαι. Όλοι οι Ολυμπιακοί είναι στην παραλία και θέλουν να σε διαβάσουν. Τι θα κάνεις; Δεν θα γράψεις; Τα μικρά-μικρά αρέσουν…

Παραλία έγραψα; Α ναι! Πόσοι από εσάς δεν τρελαθήκατε καλοκαίρι με αεράκι όταν ανοίγατε το «ΦΩΣ» και δεν μπορούσατε να το διπλώσετε εύκολα για να διαβάσετε; Αρκετοί πιστεύω. Κάποια στιγμή, μου ανέθεσε και στήλη διαιτησίας! Με άποψη! «Θέλω να γράφεις και διαιτησία, να βγάλεις άποψη, ό,τι βλέπεις…», μου είπε. Κάποια στιγμή, με καλούσε στο τηλέφωνο ένας παράγοντας διαιτησίας και μου έλεγε: «Μικρέ σημείωνε…». Έλεγε, έλεγε. Σημείωνα, αλλά σε χαρτί. Δεν δημοσίευα όπως μου τα έλεγε. Κάθε άλλο. Το έκανε τρεις ημέρες σερί. Δεν άντεξα. Κατέβηκα στο γραφείο του κ. Νικολαΐδη και του ανέφερα το περιστατικό. Χάρηκε που δεν έγραφα ό,τι μου έλεγαν. Μου το είπε. «Να τον ακούς, αλλά εσύ να έχεις τη δική σου άποψη. Δεν ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να έχει μια καλή πληροφορία και ο καλός δημοσιογράφος πρέπει να τις ελέγχει όλες», χαρακτηριστικές του ατάκες. Δεν μου βγήκαν από το μυαλό ποτέ…

Στο «ΦΩΣ» πέρασα καλά. Όταν άρχισα να μην περνάω καλά, άρχισα να το καταλαβαίνω. Ίσως είναι και η μόνη μου πικρία σε αυτή τη συνεργασία. Ότι άκουσε άλλους, ότι δεν είχα… λόγο. Έντιμα και ωραία πήρα τα λεφτά μου. Υπήρχε μια φημολογία τότε ότι θα βγει ο «ΓΑΥΡΟΣ». Επειδή εγώ είχα μια συνεργασία με το gavros.gr ήδη κάποιοι με είχαν δεδομένο. Στο λόγο μου, όμως, δεν είχα κάνει την παραμικρή κουβέντα. Ήμουν ευχαριστημένος στην τράπεζα γνώσεων και χρημάτων, στη λογική ότι πλήρωνε κάθε 26 του μήνα. Μπορούσες να κανονίσεις τις υποχρεώσεις σου, να είσαι σωστός, να μην… κρύβεσαι, να μην σε κυνηγάνε! Ακόμη και αν έφυγα με πικρία ίσως κι επειδή κάποιοι δεν έπαιξαν καλά, δεν κράτησα κακία. Ευχαρίστησα τον Παντελή για την ευκαιρία που μου έδωσε. Δεν μπόρεσα να χαιρετήσω όπως θα ήθελα. Ποιος ξέρει γιατί. Δεν μίλησα ποτέ με κακία, όμως, για τον Νικολαΐδη. Να τον έχει καλά ο Θεός, όπως και τις κόρες του με τις οποίες είχα άριστη συνεργασία. Με την Μαρία στο «ΦΩΣ» και με την Όλγα στο γραφείο Τύπου της ΠΑΕ Ολυμπιακός…

Η δική μου καριέρα έμεινε για λίγους μήνες στον… αέρα. Μετά ήρθε η πρόταση από τον «ΓΑΥΡΟ» και τον Αντώνη Πίκουλα. Άλλο project, άλλες καταστάσεις. Δεν μετάνιωσα γιατί έφυγα από το «ΦΩΣ» και πήγα στον «ΓΑΥΡΟ». Καλύτερες οικονομικές απολαβές είχα, ένιωσα πιο ενεργός, να με υπολογίζουν, να με πιστεύουν και κάποια στιγμή είχα την τιμή να αναλάβω και διευθυντής του.

Άλλο κεφάλαιο, δεν θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για πολλούς λόγους. Γιατί κι εκεί συνάντησα αχαριστία από ορισμένους, αλλά δεν πειράζει. Σε αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι ρεαλιστής και σκληρός. Και με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Εγώ δεν είμαι των δημοσίων σχέσεων και γι’ αυτό έχω τσακωθεί με αρκετό κόσμο. Ούτε γι’ αυτό μετάνιωσα. Το «ΦΩΣ», όμως, θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους. Να είναι υγιείς, να συνεχίσουν το έργο τους… Το ότι δεν συμφωνούμε με όλα όσα μπορεί να γράφει μια εφημερίδα, είναι και λογικό για μένα. Και το «ΦΩΣ» σε κάποια θέματα έχει άλλη οπτική. Είναι άλλη… ιστορία ο κυρ Θόδωρος άλλωστε!

Υ.Γ.: Υγεία να έχουμε και προχωράμε…

Υ.Γ.2: Κλείνω με ένα πρωτοσέλιδο που ο κυρ Θόδωρος μας έκανε γνωστούς! Στη Μύκονο τότε, με πείραζε για το... Βερβελέ και Βαλβέρδε!