Ανιέλι: «Έδρα φόβητρο το Γ. Καραϊσκάκης»
Ένας από τους συλλόγους που ανήκουν στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι ο Ολυμπιακός, που διαθέτει ένα τεράστιο όνομα και μία πασίγνωστη έδρα, το «Γ. Καραϊσκάκης». Κάτι το οποίο παραδέχθηκε και ο Αντρέα Ανιέλι, όπως τόσοι άλλοι, με επιστολή που προκάλεσε... κρότο, το βράδυ της Δευτέρας!
Συγκεκριμένα, ο Ανιέλι δήλωσε την παραίτησή του από την προεδρία της Γιουβέντους! Και έπειτα ο Ιταλός παράγοντας, με επιστολή του για την αποχώρησή του από τον προεδρικό θώκο των «μπιανκονέρι», αναφέρθηκε στο «κάστρο» του Ολυμπιακού!
Για την ακρίβεια, ο πρώην, πλέον, διοικητικός ηγέτης της «Γιούβε» αποκάλεσε έδρα φόβητρο το «Γ. Καραϊσκάκης», ενώ το κατέταξε στις πιο «καυτές» έδρες της Ευρώπης!
Αναλυτικά όσα αναφέρει ο Ανιέλι στην επιστολή του: «Αγαπητοί, παίζοντας για τη Γιουβέντους, δουλεύοντας για τη Γιουβέντους, ένας ήταν στόχος: η νίκη. Όποιος έχει το προνόμιο να φοράει την ασπρόμαυρη φανέλα, το ξέρει. Όποιος εργάζεται σε μια ομάδα, γνωρίζει ότι η σκληρή δουλειά νικά το ταλέντο, αν το ταλέντο δεν δουλεύει σκληρά.
Η Γιουβέντους είναι ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο και όποιος εργάζεται ή παίζει εκεί ξέρει ότι το αποτέλεσμα είναι αποτέλεσμα της δουλειάς όλης της ομάδας. Έχουμε συνηθίσει να κερδίζουμε με την ιστορία και το DNA. Αφού Το 2010 τιμήσαμε την ιστορία μας, πετυχαίνοντας εξαιρετικά αποτελέσματα: το γήπεδο, εννέα συνεχόμενα πρωταθλήματα, η πρώτη ομάδα στην Ιταλία που έγινε σειρά σε Netflix και Amazon Prime, δημιουργήσαμε το J|Medical, πήραμε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα Γυναικών, ξεκινώντας από το μηδέν.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να θυμηθεί τη στιγμή πριν βγει στο γήπεδο, σε όλες τις έδρες φόβητρο: Μπερναμπέου, Ολντ Τράφορντ, Αλιάνζ Αρίνα, Βεστφάλεν, Σαν Σίρο, Γ. Καραϊσκάκης, Σέλτικ Παρκ, Καμπ Νου: όπου κι αν πηγαίναμε όταν η ομάδα ήταν συμπαγής, δεν φοβόμασταν κανέναν. Όταν η ομάδα δεν είναι συμπαγής, μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Θα συνεχίσω να φαντάζομαι και να εργάζομαι για καλύτερο ποδόσφαιρο και θα δανειστώ μια φράση του: «Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική». Θυμηθείτε, θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον παντού με μια ματιά: Είμαστε οι άνθρωποι της Γιούβε! Μέχρι το τέλος…».
