Τα λόγια στερεύουν, δεν ξέρεις τι να πεις/γράψεις. Είναι οι στιγμές εκείνες που ανατριχιάζεις, που πανηγυρίζεις μόνος σου μέσα στο σπίτι/γραφείο ή όπου αλλού βρίσκεσαι. Ο Σπύρος Γιαννιώτης μας καθήλωσε, μας ανατρίχιασε, μας συγκίνησε με τη μοναδική του προσπάθεια και το ασημένιο μετάλλιο στα 10χλμ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μας καθήλωσε για περίπου δύο ώρες στον καναπέ του σπιτιού μας. Μας έκανε να τον παρακολουθούμε μέχρι το τέλος. Όχι γιατί ξεκίνησε καλά. Το αντίθετο, μάλιστα, ήταν κάτω από την 20ή θέση για μεγάλο διάστημα. Τον βλέπαμε μέχρι το τέλος γιατί ξέραμε πόσο μεγάλος αθλητής είναι. Και το απέδειξε.

Με ασύλληπτη αντίδραση και αντεπίθεση, βγήκε μπροστά και αν είχε βάλει πρώτα το αριστερό του χέρι στον τερματισμό, τώρα θα μιλούσαμε για το χρυσό μετάλλιο.

Χρυσός, όμως, είναι στις καρδιές ΟΛΩΝ μας! Σπύρο, δεν είσαι απλά ένας τεράστιος αθλητής. Σπύρο, δεν είσαι απλά ένας φοβερός κολυμβητής. Είσαι ΜΥΘΟΣ!

Ευχαριστούμε για όλα, γίγαντα...