Glory days! Τι ζούμε Θεέ μου!
Τα πάντα όλα κρίνονται στα γήπεδα μας. Στην έδρα μας… Στην έδρα μας… Στην έδρα μας… Θα το γράφω συνέχεια για να γίνει συνείδηση σε όλο τον κόσμο. Τίτλοι, προκρίσεις σε τελικούς Ευρώπης, οι κόποι μιας ολάκερης χρονιάς σε όλα τα αθλήματα παίζονται στα γήπεδα μας. Από την Άστον Βίλλα στο Καραϊσκάκη , την Φερεντσβάρος σε Παπαστράτειο και Ηλιούπολη, την Μπαρτσελόνα και τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ, τον Παναθηναϊκό σε Ρέντη και ΣΕΦ για τα Βόλεϊ και το μπάσκετ γυναικών, την Βουλιαγμένη στα Πόλο, μέχρι την ΑΕΚ η τον ΠΑΟΚ στην Ηλιούπολη για το χάντμπολ. . Σε όλα τα τμήματα, πρέπει να μπει στην εξίσωση ο 12ος παίχτης. Δεν έχουμε το δικαίωμα να απουσιάζουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να υπάρχει καρέκλα άδεια σε οποιοδήποτε γήπεδο. Βλέπετε όλοι πως μας αντιμετωπίζουν στις έδρες τους οι περισσότερες ομάδες. Βλέπετε τα αίσχη τους στις στρούγκες τους.
Σήμερα στην αίθουσα 5 του ΣΕΦ ζήσαμε μια ακόμη διαιτητική σφαγή. Την 3η κατά σειρά σε τρία ματς- τελικούς, και από εμάς άντλησαν την απαιτούμενη δύναμη οι αθλήτριες μας ώστε να βγουν νικήτριες και να προηγούνται με 2-1 νίκες στην σειρά των τελικών. Αν υπήρχε ισονομία σήμερα θα πανηγυρίζαμε το Πρωτάθλημα. Όταν σε παίζουν 30-70 στην έδρα σου , όμως τι να περιμένεις στην στρούγκα τους; Να σε παίξουν στα ίσα; Το έχει πει εξ άλλου ο «παρκαδόρος». Μόνο 100-0 διαιτησία αρμόζει στον σύλλογο τους. Μόνο έτσι αισθάνονται δυνατοί ώστε να κερδίζουν κούπες. Ποιος θα τολμήσει να μην σφυρίξει υπέρ τους με τα στερημένα τους να φτύνουν, να «τραμπουκίζουν και να «προάγουν» ατιμώρητοι και ανενόχλητοι το αθλητικό ιδεώδες από τις κερκίδες; Και αν Καραϊσκάκη και Σεφ θα είναι κατάμεστα , οφείλουμε τώρα που κρίνονται όλα στις έδρες μας να βρισκόμαστε δίπλα στις υπόλοιπες ομάδες μας.
Αρχής γενομένης αύριο από το Ρέντη. Με την σειρά στο 2-1 υπέρ μας, οφείλουμε να τους τελειώσουμε. Έστω και αν μπορεί να υπάρξει ένα ακόμη παιχνίδι στο Μετς. Είναι διαφορετικά από το Βόλεϊ και το μπάσκετ γυναικών, που αν δεν κερδίσουμε η δεν μας αφήσουν να κερδίσουμε στους επόμενους τελικούς , θα έχουμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε τα Πρωταθλήματα στις έδρες μας. Αύριο πρέπει να το σηκώσουμε μαζί με τον κόσμο μας. Τους σπάσαμε την έδρα μια φορά, μπορούμε και δεύτερη, αλλά έτσι όπως διαμορφώθηκε η σειρά, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα από το να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί το 32ο Πρωτάθλημα στην Ιστορία μας. Να τελειώνουμε μια- μια τις «υποχρεώσεις» μας, για να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε με ησυχία τις βαλίτσες για Μπέρμπιχαμ και Βαρκελώνη. Και αν στο μπάσκετ ο επόμενος σταθμός θα είναι το Βερολίνο, στο ποδόσφαιρο πρώτα ο Θεός γιατί πατάμε στα πόδια μας και ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η αποστολή μας, θα ανέβουμε την Δεκελείας με τα πόδια. Παλιά μας τέχνη κόσκινο.
Όσον αφορά εκείνους που μας χλεύαζαν και τουμπεκιάστηκαν μετά την πρόκριση επί της Φενέρ, πολύ αγχωμένους τους βλέπω , μιας και έχουν συνειδητοποιήσει ότι απέχουμε πλέον μόλις 180΄λεπτά για να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα.
Υ.Γ. Δεν τα κατάφεραν τελικά τα κορίτσια μας να επιστρέψουν με το 8ο Ευρωπαϊκό στις αποσκευές τους, στον 13ο τελικό της Ιστορίας τους! Μόνο περηφάνια και συγχαρητήρια όμως αξίζουν σε όλους για την προσπάθεια τους. Κοιτάμε μόνο μπροστά. Στο Νταμπλ, και στο να προσπαθήσουμε να καταφέρουμε του χρόνου ότι αφήσαμε φέτος στην μέση.
Υ.Γ.2ο… Η Ηλιούπολη πρέπει να φλέγεται το Σάββατο που μας έρχεται. Το 28-28 του α΄ αγώνα στην Ουγγαρία , μας δίνει ένα μικρό προβάδισμα. Τίποτε δεν έχει κριθεί, θα είναι ακόμη πιο δύσκολη η ρεβάνς, απλά κρατήσαμε ολοζώντανο το όνειρο της πρόκρισης στον τελικό. Για την ακρίβεια σε ένα ακόμη Ευρωπαϊκό τελικό για τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο του πλανήτη.
Υ.Γ.3… Οι ευχές όλων μας συνοδεύουν τα «παιδιά του Πειραιά» στον αυριανό Ευρωπαϊκό τελικό κόντρα στην Μίλαν για το UEFA YOUTH LEAGUE… Κάντε την τελευταία υπέρβαση ρε μάγκες.
