Δεν προλαβαίνουμε ούτε να στεναχωρηθούμε…
Κοιμόμαστε καμιά φορά λυπημένοι και ξυπνάμε με μια ακόμη ομάδα μας, να πηγαίνει στον τελικό της Ευρώπης , μια άλλη να πανηγυρίζει το 8ο Πρωτάθλημα στην Ιστορία της, και στο ποδόσφαιρο να μας δίνετε ακόμη μια ευκαιρία κάνοντας 3 νίκες στα τελευταία 3 ματς να κατακτήσουμε το Πρωτάθλημα. Δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την υπέρβαση στο γυναικείο Βόλεϊ, και αυτό που μας λυπεί περισσότερο είναι ο τρόπος που ήρθε η απώλεια του τίτλου , από 2-0 νίκες και 2-1 σετ στο τελευταίο ματς. Δεν θα ψάξω να βρω δικαιολογίες γιατί ξέρω να χάνω. Δεν μας αδίκησε καμιά διαιτησία, ίσως με την Νίζεντιχ στο ταϊ μπρέϊκ τα πράματα να ήταν διαφορετικά ίσως και όχι.
Ε, δεν θα κάτσουμε να απολογηθούμε κιόλας σε κανένα «αντικειμενικό» μμε , γιατί σε κάποιο από τα 6 πρωταγωνιστικά τμήματα που διατηρούμε, χάσαμε το Πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες, έχοντας κατακτήσει στο ίδιο άθλημα μόνο το Κύπελλο, έχοντας κατακτήσει το νταμπλ στο Βόλεϊ αντρών, έχοντας κατακτήσει το Πρωτάθλημα στο γυναικείο μπάσκετ, περιμένοντας τα Νταμπλ και στα δύο τμήματα Πόλο, το Πρωτάθλημα στο Χαντ- μπολ, φτάνοντας σε 2 Ευρωπαϊκούς τελικούς, και εν αναμονή να δώσουμε το παρόν σε ένα ακόμη final 4 στο Πόλο αντρών στην Μάλτα.
Μόνο υπερηφάνεια νοιώθω για τα όσα πετύχαμε, και θα πετύχουμε. Ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός είναι ρομαντισμός, είναι μεράκι, είναι συνείδηση. Μια καθημερινότητα, μια συνεχής πάλη, απέναντι σε διαφορετικούς αντιπάλους, σε όλα τα αθλήματα, με μοναδικό μας όπλο την στήριξη του κόσμου και την βοήθεια του Μαρινάκη. Αν η στήριξη γίνει εκτός από οικονομική και με παρουσία όπως στο κλειστό της Ηλιούπολης, στα ντέρμπι και στα Ευρωπαϊκά ματς όπου κρίνονται τίτλοι και προκρίσεις δεν θα πέφτει ούτε ακόμη και αυτό το μοναδικό ψίχουλο από το τραπέζι μας. Ειδικά όταν οι «απέναντι» είναι θεωρητικά καλύτεροι και τα πάντα κρίνονται σε μια κλωστή.
Εδώ οι «άλλοι» κρατάνε ( και τον θεωρούν οι αντικειμενικοί πετυχημένο) τον Ανδρεόπουλο για 11η σεζόν. Ποιον; Τον Ανδρεόπουλο , που είναι ο καλύτερος πελάτης μας με μόλις 2 Πρωταθλήματα σε 11 χρόνια, που έχασε την μοναδική ευκαιρία πέρσι να φτάσει στον τελικό του Τσάλεντζ χάνοντας στην έδρα του από τον Ολυμπιακό με 1-4, που επέλεξε και επέμενε να κρατήσει τον Κοβάρ, που έχασε και φέτος τον τίτλο έχοντας πλεονέκτημα έδρας, έχοντας ελαφρώς μεγαλύτερο μπάτζετ. Αλήθεια τι εφορία άραγε να πληρώνει αυτό το σωματείο για να διατηρεί τα 3 από τα 4 τμήματα του ανταγωνιστικά για να πάρει μόλις 1 Πρωτάθλημα, 1 Κύπελλο και 1 Λιγκ Καπ ; Αισίως φτάσαμε τις 309 κούπες και σίγουρα το νούμερο θα αυξηθεί κ άλλο μέχρι το τέλος της σεζόν. Με τους «απέναντι» να μετρούν ως δεύτεροι και καταϊδρωμένοι μόλις 182! Εμείς είμαστε ακόμη μέσα στην διεκδίκηση 10 τίτλων εκ των οποίων οι 4 Ευρωπαϊκοί!!! και εκείνοι μόλις σε 3 (2 εγχώριους και 1 ευρωπαϊκό).
Υ.Γ.1… Ούτε έτσι δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον Ολυμπιακό…
Υ.Γ.2… Ούτε φάουλ; Ειλικρινά τώρα; Τι δεν είδατε;
Υ.Γ.3… Όλα τα ψέματα εδώ πληρώνονται…. 14 χρόνια άτιτλοι… και υπάρχει και συνέχεια.
Υ.Γ.4… 42 τελικοί και 19 κατακτήσεις. Και δεν τελειώσαμε για φέτος, έρχονται κ΄ άλλοι
Υ.Γ.5… Ψυχούλες μου, τι τραβάτε κ εσείς οι «ορφανοί από Πατέρα»… . Ξέρετε πόσο μας κάνει 3Χ3; 48 μας κάνει. Πάρτε τηλέφωνο τον Τσάκα να έρθει να αναλάβει ο Πρίγκιπας….
Υ.Γ.6… Ο δρόμος για το Βερολίνο και την Φιλαδέλφεια, περνάει από το ΣΕΦ και το Καραϊσκάκη
Υ.Γ.7… Κάθε μέρα που περνάει νοιώθω και πιο υπερήφανος που ηγούνται του Ολυμπιακού μου, οι Αγγελόπουλοι.
