ΑΛΕΚΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Θυμάμαι κόσμο, μιλιούνια να ψάχνει από το πρωϊ εισιτήριο στο Καραϊσκάκη, να πηγαίνει η μαύρη αγορά σύννεφο, στον διάδρομο του ηλεκτρικού, κάποιοι άλλοι να ψάχνονται στα στέκια στην Ομόνοια, ουρές στους συνδέσμους από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας, να έχει ξεκινήσει το ματς και χιλιάδες κόσμος απ' έξω να μην φεύγει με την ελπίδα ότι θα μπει και το τρανζίστορ κολλημένο στο αυτί, να πανηγυρίζει τα γκολ που δεν έβλεπε!!!!!

Να περιμένει την Κυριακή να ζήσει την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Να παρακολουθεί το ματς, και παράλληλα να ακούει το ματς που τον ενδιέφερε βαθμολογικά και να σηκώνεται το Καραϊσκάκη στον αέρα, όταν έχανε ο διεκδικητής του τίτλου. Ποιος να φύγει πριν σφυρίξει ο διαιτητής την λήξη; Ούτε καν το διανοούταν κανείς. Και όλοι στα κάγκελα σε πιθανή αδικία. Έβγαινε από την καταπακτή ο Ολυμπιακός και έτρεμε η γη. Δεν χρειαζόμασταν απαραίτητα τα καπνογόνα για να φωνάξουμε. Μας ενέπνεε η ερυθρόλευκη και μόνο. Και στο γκολ; Της πουτάνας. Μαλλιοκούβαρα η 7...

Σχιζοφρένεια υπό τους ήχους της σάλπιγγας. Και οι παίχτες να τρέχουν να ανέβουν στα κάγκελα να πανηγυρίσουν μαζί με τον κόσμο. Τι θέαμα και συστήματα και δεν ξέρω και γω τι;

Η μπάλα να αναπαυόταν στο πλεχτό και όλα κόλαση. Άλλες εποχές. Πιο όμορφες, πιο αγνές, πιο ρομαντικές. Να πας στο γήπεδο χωρίς κασκόλ;

Να μην φωνάζεις;

Να μην συμμετέχεις στην εξέλιξη του αγώνα;

Να ακουγόταν η φωνή σου στην λήξη; Αδύνατον. Γιατί πολύ απλά ήταν συνείδηση.

Μπορεί τώρα τα ενδιαφέροντα όπως λένε να είναι περισσότερα. Και τότε όμως υπήρχαν. Λιγότερα μεν αλλά υπήρχαν. Προτεραιότητα όμως ήταν ο Ολυμπιακός. Όχι να μείνουμε σπίτι να δούμε το ματς από την τηλεόραση. Η γκόμενα μπορούσε να περιμένει να βρεθούμε μετά το ματς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μετά από ξενύχτι σε ροκ μαγαζιά πηγαίναμε κατ ευθείαν Καραϊσκάκη ή φεύγαμε για εκδρομές!!!

Για όλα υπάρχει χρόνος. Θέληση να υπάρχει. Η μήπως μας έτρεχαν τότε τα λεφτά από τα μπατζάκια;

Και ας πηγαίναμε συνοδεία σε αφιλόξενες έδρες, χωρίς διαχωριστικές γραμμές στις κερκίδες. Με τραίνα, ΚΤΕΛ ακόμη και με οτο-στοπ. Και μόλις τελείωνε το ματς, πρώτη κουβέντα ήταν, που παίζουμε την άλλη Κυριακή. Πότε βγαίνουν τα εισιτήρια. Τι ώρα θα συγκεντρωθούμε στο Μοναστηράκι να πάμε πορεία με τα πόδια, Λεωφόρο, Φιλαδέλφεια, Νέα Σμύρνη, Αιγάλεω κλπ. Θυμάμαι πορείες από το Καραϊσκάκη στην Ομόνοια με τα πόδια να πέσουμε στο συντριβάνι. Χιλιάδες κόσμος όχι, δεκάδες. Προπονήσεις στο παλιό Ρέντη, να δούμε τους παίχτες να βγαίνουν από το καμαράκι...

Πως και πως περιμέναμε την πρώτη συγκέντρωση να ξαναδούμε την ομάδα, για να της ευχηθούμε καλή χρονιά. Είχε δεν είχε μεταγραφές. Είχε δεν είχε πάρει τίτλους. Νοιώθω ευλογημένος που όλα αυτά τα έζησα. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν. Και στεναχωριέμαι γιατί κάποια από όλα αυτά ενώ είναι εφικτό δεν γίνονται στα σημερινά χρόνια.

Υ.Γ.: Μακάρι οι 30,000 κόσμος που πήγε στο ματς με τον Ατρόμητο να είναι η εικόνα στις κερκίδες, σε όλα τα ματς της επόμενης σεζόν.

Υ.Γ.2: Από δω και μπρος που κρίνονται οι τίτλοι σε όλα τα τμήματα του ερασιτέχνη το Ρέντη και το κολυμβητήριο πρέπει να είναι ΕΔΡΑ… Αρχής γενομένης από την Τετάρτη με την ΑΕΚ στο Βόλεϊ αντρών.

Υ.Γ.3: Για αυτό το πανό και τα αίσχη στο κολυμβητήριο που ήσασταν κρυμμένοι όλοι;

Υ.Γ.4: Για όλα αυτά τα πανό και τα εμετικά συνθήματα τα προηγούμενα χρόνια ποιοι στοχοποιήθηκαν, ποιοι συνελήφθησαν και ποιοι καταδικάστηκαν;

Υ.Γ.5: Ας μιλήσουν άλλοι περί ηθικής... όχι εσείς... https://www.facebook.com/286923018139289/videos/427412438014217/?t=2...

Υ.Γ.6: Πως το είπες Ντέμη; Μην αναφέρεται στην διαιτησία ο Μαρτίνς γιατί χαλάει την εικόνα του; Και εσύ που μόνο διαμαρτυρόσουν όλα τα χρόνια ως παίχτης και ως παράγοντας, ρίχνοντας μονίμως εκεί τις ευθύνες για τις αποτυχίες σου, δεν την χάλαγες; Υποδείξεις στην ομάδα σου. Αλλά εκεί δεν σε παίρνει, ε;

Υ.Γ.7: Θα είσαι πάντα μαζί μας Τσίτσου στην κερκίδα να τραγουδάμε για τον Ολυμπιακό μας.