Ειδικά στα παιχνίδια της επαρχίας, ξεχωρίζαμε στη κερκίδα σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όπου κι αν πηγαίναμε (ίσως επειδή ήμασταν και οι μόνοι που πηγαίναμε) συναντούσαμε τέτοιο μίσος, τέτοιο κόμπλεξ, που αναπόφευκτα μετά από ένα σωρό αντεγκλήσεις καταλήγαμε πάντα σε επεισόδια. Δεκέμβριος του 1984,στη Δράμα, έχουμε πάει καμιά τριακοσαριά άτομα και με τη λήξη του αγώνα νόμισαν οι Δραμινοί ότι η αριθμητική τους υπεροχή θα ήταν ικανή να μας τρέψει σε φυγή. Λογάριαζαν, όπως φάνηκε, χωρίς τον ξενοδόχο με αποτέλεσμα να κάνουμε ένα «μικρό λίφτινγκ» στο γήπεδο και μία προπόνηση στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων, για να φύγουμε αργά το βράδυ με 6 πούλμαν που μας χορήγησε η ΠΑΕ Δόξας Δράμας μιας και τα δικά μας, μας είχαν εγκαταλείψει.

Δεκάδες παρόμοια περιστατικά σε Λάρισα, Γιάννενα, Σέρρες, Καστοριά, Ηράκλειο, Ρόδο, όπου θα θέλαμε εκατοντάδες σελίδες για να περιγράψουμε τι συνέβαινε σε κάθε έξοδο των οπαδών μας στην επαρχία. Ήταν το κόκκινο χρώμα που τους έκανε όλους να... βγάζουν αφρούς από το στόμα τους; Ήταν η ανικανότητα των ομάδων τους να νικήσουν το μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό; Ήταν η ανάγκη τους να δείξουν ότι είναι πιο νταήδες από τους μάγκες του Πειραιά; Μάλλον λίγο από  όλα. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως οι αντίπαλοι οπαδοί σταντάριζαν με το πού γινόταν η κλήρωση του πρωταθλήματος, ποια ημερομηνία έπαιζαν με το Θρύλο. Μέσα από τα υβριστικά τους συνθήματα έβγαινε και η αλήθεια, θα... το Θρύλο και τον Πειραιά. Μόνο που έμεναν πάντα στο... θα.

Η δεκαετία του ’80 έχει στιγματίσει πάντως από τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών, που περίμεναν πώς και πώς την Κυριακή για να λύσουν τις διαφορές τους. Η «μαγκιά» της Θύρας 7 ήταν ότι ποτέ δεν περίμενε να έρθουν οι άλλοι. Πάντα πηγαίναμε εμείς για να τους βρούμε. Είτε Φιλαδέλφεια λεγότανε, είτε Πεδίο Άρεως και Λεωφ. Αλεξάνδρας, είτε... Αλαμάνα. Έχει μείνει ιστορική η.... «μάχη» 150 Ολυμπιακών που γύρναγαν από τη Λάρισα και συναντήθηκαν με 20 πούλμαν οπαδών του ΠΑΟΚ, που αν και εξαπλάσιοι, το μόνο που έκαναν ήταν να ανασυντάσσονται μετά τις... εφόδους μας. Δεν ξέρω και εγώ πόσα στρέμματα κάηκαν εκείνο το βράδυ για να τους αναγκάσουμε να βγουν στο δρόμο. Το πώς γυρίσαμε σπίτια μας, ένας θεός το ξέρει. Το σίγουρο, πάντως, είναι ένα: Χρειάζονται πολλοί περισσότεροι για να μας κάνουν καλά...

Η δεκαετία του ’80 κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν δεκαετία των επεισοδίων. Η άναρχη κατάσταση που επικρατούσε μέσα στα γήπεδα, εξαιτίας της ανοργανωσιάς του συνδεσμιακού  χώρου, στιγμάτισε για πάντα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν το ποδόσφαιρο, σαν δυναμικό άθλημα που είναι, ηλέκτριζε τα πλήθη. Όλοι αυτοί που λένε τι καλά που ήταν τα παλιά χρόνια που πηγαίναμε όλοι μαζί και βλέπαμε μπάλα, ψεύδονται. Απλά, τα παλιά χρόνια, δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια, ούτε Μ.Μ.Ε να προβάλλουν τι γινόταν σε κάθε γήπεδο και τα επεισόδια ήταν από τη φύση τους υποβαθμισμένα.

Η... σφαλιάρα πάντως έπεφτε σύννεφο, σε όλα τα γήπεδα, ανεξαρτήτου κατηγορίας. Δεν υπήρχαν κάμερες σε κάθε ταράτσα να δείχνουν το... μπουκέτο που έπεφτε, από δέκα διαφορετικές μεριές, ούτε θύρες φιλοξενούμενων, ούτε ΜΑΤ, μόνο κάτι χωροφύλακες. Ό,τι λέγεται ή γράφεται γίνεται απλά για να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά που συμβαίνουν τώρα. Όποιος όμως έζησε τη δεκαετία του ’80 ξέρει πολύ καλά ότι αυτά που γίνονται τώρα είναι πταίσματα. Οι «πελάτες» είχαν την τιμητική τους από τότε.

Το πρωτάθλημα του 1982 που κατακτήθηκε στο μπαράζ του Βόλου, ήταν το πιο νταηλίδικο, κατά τη γνώμη μου, όλων των εποχών. Αν και ο Θρύλος μας βρισκόταν έξι βαθμούς πίσω από τον ακατονόμαστο με σύστημα βαθμολογίας 2-1-0, εντούτοις κάλυψε τη διαφορά και φτάσαμε στο περιβόητο μπαράζ του Βόλου.

Στις 29 Ιουνίου του 1982, ο Βόλος αποφάσισε τι ομάδα θα υποστήριζε για τα επόμενα χρόνια. Όχι φυσικά τους.... κολυμβητές της θύρας 13, ούτε αυτούς που κρύβονταν για να σωθούν κάτω από τις βάρκες, ούτε φυσικά τους... 300 που είχαν έρθει για να υποστηρίξουν μία ομάδα που είχε τότε 5 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Ο Βόλος είχε πλημμυρίσει τότε από τη Θύρα 7 πού είχε στείλει από νωρίς το πρωί το μήνυμά της για το τί θα επακολουθούσε αργότερα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Με τέτοιους οπαδούς πώς να διαφέρουν οι παίκτες της ίδιας ομάδας; Το σκάνδαλο Μπουμπλή, ο Βαρδινογιαννισμός, οι αρπαγές παικτών μας, οι ομάδες δορυφόροι, οι στημένες κληρώσεις και διαιτησίες σε πρωτάθλημα και κύπελλο, το σκάνδαλο Ραούλ Ρόκε Αλφάρο Μπιστάκη, οι συνεχείς τιμωρίες του γηπέδου μας, τα πράσινα Μ.Μ.Ε (από τότε είχαν ξεκινήσει την εργολαβία), γενικά όλο το τότε σύστημα, έπαιρναν την πιο αντρίκεια απάντηση από τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του.

Μετά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος 1986-87, ο Ολυμπιακός μπαίνει σε περιπέτειες. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν πτόησε τον κόσμο του. Το αντίθετο μάλιστα. Τον οδήγησαν στο να βρει τρόπους να οργανωθεί για να αντιδράσει με το πιο αποτελεσματικούς και ουσιαστικούς τρόπους βλέποντας όλα τα πολιτικοαθλητικά... όρνεα να είναι έτοιμα να τον κατασπαράξουν με το που θα λύγιζε και θα έπεφτε. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ...