Δεν έχουμε το δικαίωμα όσοι μπορούμε να λείπουμε από τις κερκίδες!

Στην ζωή τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο μάγκες. Ειδικά εμείς το έχουμε βιώσει για τα καλά στο πετσί μας. Τα συνθήματα μας είναι βγαλμένα μέσα από την ζωή, μέσα στις κερκίδες, στους δρόμους και τα γήπεδα , με κυρίαρχο θέμα να βλέπουμε και να στηρίζουμε τον Ολυμπιακό μας. Ο καθένας μας ας κάνει την αυτοκριτική του και ας δει αν κάνει και κατά πόσο πράξη όλα αυτά που φωνάζουμε δεκαετίες τώρα στα γήπεδα όλης της χώρας σε όλα τα αθλήματα. Αν και σε πόσες στιγμές δόξας και Ολυμπιακού μεγαλείου δίνει το παρών η τις χάνει.

Να σκεφτόμαστε μόνο όλοι μας πως από εκείνη την αποφράδα μέρα του Φλεβάρη κάποια από τα αδέλφια μας πέρασαν στην αιωνιότητα με το κασκόλ δεμένο στον λαιμό. Μας συντροφεύουν από τα Ουράνια, και προστατεύουν τον Ολυμπιακό μας. Πέρα από όλα τα άλλα , είναι καθήκον μας και ιερή υποχρέωση να δίνουμε όσο ζούμε το παρόν όπου μπορούμε και να φωνάζουμε για όλους αυτούς που έχουν φύγει από κοντά μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα όσοι μπορούμε να λείπουμε από τις κερκίδες. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τους οπαδούς οποιασδήποτε αντίπαλης ομάδας. Εμείς δεν πάμε για τους «άλλους» όπως εκείνοι, ούτε για λεζάντα , ούτε για να αναδεικνύουμε το οπαδικό μας πάθος. Πάμε γιατί γουστάρουμε να βλέπουμε την ερυθρόλευκη. Τον έφηβο να δαφνοστεφανώνεται  ως τροπαιούχος.

 Για να ζούμε ακόμη μια στιγμή δίπλα στον Ολυμπιακό μας. Βλέπετε όλοι τον «πόλεμο» εναντίον μας σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα αθλήματα. Οι μεγαλύτεροι βιώσαμε στο πετσί μας τα «ληστρικά» χρόνια. Τι θυμάμαι όμως εγώ περισσότερο; Ότι αλώναμε κατά χιλιάδες τα γήπεδα όλης της χώρας. Δεν μας ένοιαζαν ούτε μεταγραφές, ούτε βαθμολογίες, ούτε τιμωρίες της έδρας, ούτε το γεγονός  ότι θα μας «έστηναν» να μην κερδίσουμε. Δεν μασάγαμε με την καμία. Αντιθέτως όσο μας «λήστευαν» τόσο μεγάλωνε η αγάπη μας ,η τρέλα μας και το πάθος μας για τον Ολυμπιακό, βλέποντας τους «άλλους» να μοιράζονται τα Πρωταθλήματα. Τότε μωρέ που δεν υπήρχε παράγκα αλλά μεζονέτα. Τα 22 Πρωταθλήματα σε 26 χρόνια από τότε , είναι απλά η αγωνιστική μας «εκδίκηση».

Τα εκατοντάδες τρόπαια του ερασιτέχνη , το μεράκι μας. Και οι κούπες στο μπάσκετ η μαγκιά του Πειραιά. Όλα τα τρόπαια αψεγάδιαστα, όση λάσπη και απαξίωση εξακολουθούν να ρίχνουν τα «έμμισθα γιουσουφάκια». Και όσο και να το κάνουν γαργάρα , ποτέ δεν ξεχνάμε τους ασεβείς οπαδούς όλων των άλλων ομάδων που δεν είχαν ποτέ την μαγκιά να τα βάζουνε με ζωντανούς και έβριζαν εκ του ασφαλούς πάντα τους νεκρούς μας. Ποτέ δεν ξεχνάμε τις διοικήσεις τους που έκαναν ότι δεν άκουγαν η δεν έβλεπαν τα συνθήματα και τα εμετικά τους πανό. Ποτέ δεν ξεχνάμε τον ρόλο όλων όσων από τα δήθεν αντικειμενικά ΜΜΕ βάπτιζαν βία τις αντιδράσεις μας , και παρέβλεπαν τις αιτίες. «Βολεμένοι» είναι οι περισσότεροι πουλώντας αντι-ολυμπιακό μένος. Και μας κουνάνε ακόμη και σήμερα το δάχτυλο , μιλώντας μας για δήθεν επαναφορά ανταγωνιστικού Πρωταθλήματος.

 Τα ληστρικά χρόνια προσπαθούν να επαναφέρουν. 3 χρονιές συνεχόμενες τους ξεφτιλίσαμε. Και θα το προσπαθήσουμε και φέτος. Και ας μην είμαστε αγωνιστικά στο επίπεδο που θέλουμε. Εμείς οι οπαδοί είμαστε ασυμβίβαστοι με την ιδέα της ήττας. Όσο είμαστε μέσα στο παιχνίδι θα το θυμίζουμε σε παίχτες και τεχνική ηγεσία. Θρύλε θυμήσου Πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμη και οι νεκροί σου.