ΕΝΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, χωρίς… ντροπή, γεμάτοι περηφάνια πάντα!
Καλημέρα αλάνια και καλή εβδομάδα… Καλή Σαρακοστή σε όλους! Δοκιμαστήκαμε πολύ τις τελευταίες ημέρες και ποικιλοτρόπως. Σαφέστατα και κανείς δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση, βλέποντας την ομάδα να χάνει τους στόχους. Εμένα η άποψή μου, ήταν, είναι και θα είναι ξεκάθαρη. Ο Ολυμπιακός οφείλει να κυνηγάει όλους τους στόχους που έχει, όλα τα τρόπαια που διεκδικεί. Δεν είδα ποτέ κανένα… κυπελλάκι, όλα τα ήθελα να τα βλέπω σε ερυθρόλευκα χέρια. Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν, έχω διαβάσει πάρα πολλά. Διατηρώ τρία προφίλ στο Facebook, οι περισσότεροι… φίλοι, οπαδοί του Ολυμπιακού. Με κοινές αγωνίες και άγχη. Δεν θα γυρίσω πίσω το χρόνο για να γράψω όλα τα στραβά που έχουν γίνει. Δεδομένα για να μην έχουν πάει καλά πολλά πράγματα, σημαίνει ότι έγιναν πολλά λάθη. Το παρακάτω κείμενο, το έχω στο μυαλό μου αρκετές ημέρες και θέλω να το διαβάσετε με προσοχή. Δεκτή και η διαφωνία, η κριτική, εγώ έχω μάθει να τη δέχομαι, χωρίς, όμως, ύβρεις και αφορισμούς. Γιατί βλέπετε ορισμένοι, ξεπερνούν και τα όρια…
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ…
Σέντρα-τζάμπολ με μία βασική αρχή. Βλέπω κάποιους που θέλουν να τα διαχωρίζουν τα αθλήματα. Οι ποδοσφαιρικοί λέει και οι μπασκετικοί. Και οι… άλλοι, οι τύποι και οι τύπισσες του Ερασιτέχνη, που δεν αμοίβονται με πολλά χρήματα, αλλά φέτος διεκδικούν ευρωπαϊκές κούπες. Τους δοξάζουμε, όμως, όταν θα τις σηκώσουν, γιατί οι περισσότεροι δεν μπορούν να είναι δίπλα τους στα… εύκολα. Εκεί που καθαρίζουν ένα ματς βόλεϊ με 3-0 σετ σε μια ώρα για παράδειγμα. Αλήθεια, αυτοί οι αθλητές και οι αθλήτριες, μπορούν να έχουν κάποιο παράπονο; Έτσι για την ιστορία.
Λοιπόν. Δεν ξέρω πως το έχετε στο μυαλό σας κάποιοι, αλλά στο δικό μου μυαλό, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ήταν, είναι και θα είναι ΕΝΑΣ. Μακάρι να προλάβαινα να είμαι σε όλα τα αθλήματα. Ναι, σε κάποιους θα αρέσει περισσότερο το ποδόσφαιρο, σε άλλους το μπάσκετ. Οι διαχωρισμοί, όμως, είναι αστειότητες. Πανεύκολο να κρίνεις από τα social media, για το αν ο Μαρινάκης και οι Αγγελόπουλοι έχουν κάνει καλή διαχείριση. Ποια λάθη έκαναν, που μπορεί να έφταιξαν.
Αλήθεια ρε μάγκες, όμως, ο διαχωρισμός γιατί; Πέφτετε σε μια παγίδα που αρέσει στους άλλους να… πουλάνε. Ρίχνουν την καραμέλα ότι «το μπάσκετ είναι κάτι άλλο…», ενώ «το ποδόσφαιρο άλλο…». Αλήθεια; Και ποιοι πάνε στο γήπεδο δηλαδή; Εγώ πήγα φέτος στο ΣΕΦ με την Φενέρ, σε ένα ωραίο βράδυ. Είδα πόσους φίλους που βλέπω και στο ποδόσφαιρο. Τι διαχωρίζουν αυτοί άραγε; Και γιατί; Και να σας το εξηγήσω; Καλά να είμαστε, θα κατέβω και το βράδυ της Πέμπτης απέναντι στην Βαλένθια. Προς Θεού, όμως, αυτός ο διαχωρισμός δεν οδηγεί πουθενά… Μα πουθενά. Τώρα κάποιοι μπορούν να έχουν τα συμφέροντά τους. Τις απόψεις τους… Στο δικό μου μυαλό, χαίρομαι να βλέπω τον Μαρινάκη και τους ποδοσφαιριστές να πηγαίνουν στο ΣΕΦ. Χαίρομαι όταν βλέπω παίκτες του μπάσκετ στο Καραϊσκάκη, θα ήθελα να δω και τους Αγγελόπουλους. Όπως είδα και τον Κουντούρη, πρόεδρο του Ερασιτέχνη στο Ηράκλειο, για τον τελικό του Κυπέλλου στο μπάσκετ. Αφήστε τους διαχωρισμούς και τις… πάσες στους απέναντι λοιπόν. Πάμε παρακάτω…
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ;
«Φώναζα» ημέρες για το Κύπελλο στο μπάσκετ. Ήταν κούπα, έχεις «θέματα» εντός των συνόρων, δεν έπρεπε να δώσεις δικαιώματα. Ναι, είναι αποτυχία. Όπως αποτυχία είναι και ο αποκλεισμός από την ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, από τα ημιτελικά. Βλέπω status «Ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός…». Τι λέτε ρε; Αλήθεια; Πάτε καλά; Ντρέπεστε που είστε Ολυμπιακοί; Δεν ντρέπεστε να το γράφετε και να το λέτε λέω εγώ; Έχει και τα όριά της και η υπομονή και η ανοχή. Να ντραπείτε γιατί; Τα ίδια τμήματα δεν έχουν φέρει κούπες; Δεν κάνουν μεγάλες νίκες; Ναι, θα σκάσουμε από τη στεναχώρια μας. Ναι, θα κάνουμε βράδια να κοιμηθούμε, θα ξημερώσουμε ψάχνοντας το δικό μας γιατί και τι μπορεί να έφταιξε. Θα φτάνουμε, όμως, στο σημείο να βρίζουμε τους αθλητές; Σοβαρά τώρα; Όποιος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος, ναι, καλή του επιτυχία. Ας ψάξει να συνεχίσει αλλού την καριέρα του αν δεν μπορεί. Από εκεί και πέρα, όμως, όσο θα παλεύουν για το σήμα του Ολυμπιακού, θα πρέπει να στηρίζουμε. Το σύλλογο πάνω από όλα. Βλέπετε με τους παίκτες, έχουν αλλάξει πολύ και για πολλούς τα συναισθήματα. Από την αποθέωση και ρυθμικά το όνομα στην εξέδρα, στο… κράξιμο. Έτσι είναι γιατί παίζει και η ψυχολογία. Και εννοείται, πως μεγάλη ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση, φέρουν και οι παίκτες. Δεν θα περιμένει πολλά ο κόσμος από τον Φορτούνη; Δεν θα σηκώνει τον πήχη για τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου; Πως θα νιώθει κανείς όταν βλέπει τον Βασίλη Σπανούλη που έχει πετύχει τόσα στην καριέρα του, να θέλει ένα ακόμη τρόπαιο σαν να ήταν το πρώτο του; Και να μην μπορούν να ακολουθήσουν οι άλλοι;
ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ…
Έχουμε περάσει τρείς εβδομάδες από τις πιο δύσκολες της ιστορίας μας. Δεν είναι ψέμα. Κυρίως γιατί χάθηκαν στόχοι. Γιατί περιμέναμε πολλά… Έχω μια απορία, όμως, ρε μάγκες. Βλέπω ορισμένους, λες και ήρθε η καταστροφή. Και αναρωτιέμαι. Γίναμε έτσι για κάποιες ημέρες. Μήπως… τελειώσαμε; Μήπως κινδυνεύουμε με διάλυση κάπου; Μήπως η ομάδα ποδοσφαίρου έχει οικονομικά προβλήματα; Μήπως αυτή του μπάσκετ; Ή μήπως στον Ερασιτέχνη… ντρέπεται κανείς; Ξέρω εγώ, μπορεί να κάνω το λάθος. Σκέφτομαι λοιπόν αυτές τις ημέρες, πως… αντέχουν οι απέναντι εδώ και είκοσι χρόνια. Όχι ημέρες, προσέξτε. Χρόνια. Με κάτι διαλλείματα, υπολογίστε 20 χρόνια επί 365 ημέρες… Και σας διαβεβαιώνω για κάτι. Ολυμπιακοί είμαστε και έτσι δεν θα γίνουμε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, λίγο-πολύ το ξέρετε όλοι μέσα σας αυτό… Δεν θα το επιτρέψουμε… Ρωτήστε και αυτούς που έζησαν τα πέτρινα χρόνια, θα σας διαβεβαιώσουν γι’ αυτό…
ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΝΟΥΜΕ;
Μια άλλη παράμετρος, είναι αν δεχόμαστε ότι μπορούμε να χάνουμε κιόλας. Παίρνεις για παράδειγμα το ματς στο μπάσκετ, του τελικού Κυπέλλου. Πρέπει να είσαι «ειδικός» για να καταλάβεις ότι οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν μεγαλύτερο πάθος; Ότι έδειχναν με την εικόνα τους μέσα στο παρκέ ότι το ήθελαν περισσότερο; Μήπως δεν ζήσαμε και κάτι τέτοιο και στο ποδόσφαιρο, στη ρεβάνς με την ΑΕΚ; Γιατί το ματς του πρωταθλήματος, ήταν ένα μπλακάουτ που θα γίνει μία στα… εξήντα χρόνια. Και αν… Αναρωτιέμαι, όμως. Δεχόμαστε ότι έχουν γίνει λάθη. Στον προγραμματισμό, στην αρχή της χρονιάς. Μπαίνουμε στα γήπεδα και χάνουμε. Υπάρχει αυτή η παράμετρος; Σαφέστατα και υπάρχει… Καλύτερος μπορεί να είσαι, να γίνει μια στραβοκλωτσιά και να το χάσεις το ματς. Συμβαίνει… Πρέπει, όμως, να βλέπουμε και την πραγματικότητα. Ότι παίζει και η ήττα. Κανείς μας δεν την θέλει, αλλά καμία ομάδα στον κόσμο δεν μένει ανίκητη. Κάπου… λυγίζει. Όταν λοιπόν έχουμε κάνει και αρκετά λάθη, δεν έγιναν σωστά πράγματα, ίσως θα έπρεπε να δεχόμαστε και ότι μπορούμε να χάνουμε…
Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η… ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ
Γύρω από τον Ολυμπιακό ο καθένας μπορεί να έχει μια ιστορία να διηγηθεί… Για την αγάπη του, για την τρέλα του. Αυτή τη στιγμή, λόγω του επαγγέλματός μου, έχω τη δυνατότητα να καλύπτω τα ματς. Να μην πληρώνω διαρκείας, εισιτήρια. Κάποτε, κορόιδευα τη μάνα μου! Κυριολεκτικά… Και σε δύσκολα χρόνια για τον Ολυμπιακό. Μάζευα τα λεφτά από τις… τυρόπιτες της εβδομάδας στο σχολείο, για να μπορώ να έρθω από τον Πύργο να δω τον Ολυμπιακό. Και στα… κρυφά πολλές φορές. Άλλες εποχές. Βλέπω τώρα κόσμο που στερείται ακόμη και διακοπές για να πάρει το διαρκείας του. Ανεξάρτητα με το ποιος θα είναι προπονητής. Είτε αυτός είναι ο Βαλβέρδε είτε ο Χάσι. Είναι εκεί, στη θέση του, στηρίζει. Το σύλλογο πάνω από όλα, δείχνει την αγάπη του για την ομάδα, περιμένοντας να δει μεγάλες στιγμές. Τίτλους. Να χαίρεται. Στη φετινή περίοδο, έγινε ένα ματς του Κυπέλλου στη Νεάπολη, με τον Αχαρναϊκό. Πηγαίνοντας από νωρίς στο γήπεδο, είδα κάποια στιγμή αρκετά χιλιόμετρα μακριά, έναν τύπο σε αναπηρικό αμαξίδιο… Λίγο αργότερα λοιπόν, τον είδα στο γήπεδο! Εκεί ερχόταν. Ο Μιχάλης, έχει τη δική του τρέλα γι’ αυτή την ομάδα. Και στεναχωριέται και χαίρεται, αλλά μάγκας με τα όλα του. Ο καθένας λοιπόν, με τις δικές του θυσίες, αλλά όταν θα βλέπω αυτά τα παιδιά, πάντα θα νιώθω κάπως αλλιώς. Γιατί η αγάπη τους, είναι για την ομάδα. Όχι για τα πρόσωπα…Κάντε αυτά που νομίζετε για την ομάδα, όπως μπορεί ο καθένας, χαρείτε τις καλές τις στιγμές, πανηγυρίστε, προσπαθήστε να είστε ψύχραιμοι στις... στραβές.
FAKE ΚΑΙ ΤΡΟΛ ΜΙΑ… ΑΓΚΑΛΙΑ
Μια άλλη… ιστορία, τα social media. «Μάχη» γίνεται στο Facebook. Έχω κάνει συλλογή. Έχω δει τα… απίστευτα. Και γκρίνια για το πιο απίθανο. Γιατί πήρε το 13 στη φανέλα ο Ζιλέ… Γιατί ο Μιραλάς πρόβαρε φωσφοριζέ λαχανί παπούτσι. Γιατί ο Στρέλνιεκς έβαλε και αυτός το 13. Ζούμε, όμως και άλλα… Fake profile και κανονικά… τρολ. Μπαίνουν στις σελίδες του Ολυμπιακού, κάνουν τη δική τους πολιτική. Ισοπεδώνουν τα πάντα και ο καθένας με το στόχο του. Άλλοι για να φέρουν διχασμό. Άλλοι για να διαφημίσουν το… προϊόν τους. Έχουμε μάτια και βλέπουμε και το γράφω εδώ, γιατί κάποιοι κάνουν τα παιχνιδάκια τους δεξιά και αριστερά. Δεν… αλλάζει αυτό. Κάποιοι τσιμπάνε. Παίρνουν τη θέση και κάνουν την… ουρά. Ένα θα επισημάνω. Ο καλός, ο σοβαρός, ο μεθοδικός, φαίνεται στη διάρκεια αλάνια μου… Έτσι για την ιστορία…
Εδώ, ένα δείγμα… τρολ, που το γράφει και δύο φορές… Μη χαθεί και το copy-paste και τους… διώχνουμε όλους. Τους… άχρηστους! Όπως τους βλέπει…
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ
Αυτό το διάστημα, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, θεωρώ και εγώ, όπως μου μετέφερε και ένας φίλος, δοκιμάζεται και η εμπιστοσύνη. Σαν να… χάνεται. Έπαιρνε το Κύπελλο η ομάδα μπάσκετ; Πετύχαινε τον πρώτο της στόχο, είχε άλλους δύο μπροστά. Τώρα… καταστροφή. Κλονίζεται η εμπιστοσύνη, αλλά να είστε σίγουροι πως πολλοί από αυτούς που τώρα… ισοπεδώνουν τα πάντα, θα ψάχνουν εισιτήρια για Final 4 του Βελιγραδίου, αν η ομάδα είναι εκεί. Όπως έγινε και πέρσι στην Κωνσταντινούπολη, έψαχναν εισιτήρια σαν τρελοί. Θα σου πει βέβαια κάποιος πως μια ακόμη συμμετοχή μπορεί να μην λέει και τίποτα. Θα δείξει… Μετά είναι και το θέμα πίστης του καθενός στην ομάδα. Μία από… τα ίδια στην μπάλα. Περιμένουμε την απόφαση για την αφαίρεση των βαθμών. Μήπως σκέφτεστε τι θα λέγεται και τι θα γράφεται, με βαθμολογία ΠΑΟΚ 52, Ολυμπιακό 46 και «διπλού» στην Τούμπα; Όλοι θα θέλουν το πρωτάθλημα, ευελπιστώντας και σε γκέλα της ΑΕΚ βέβαια. Αλλάζουν τα συναισθήματα… Έτσι είναι… Φεύγοντας από το ΣΕΦ το βράδυ μετά τη νίκη επί της Φενέρ, αλλά και στο «διπλό» της Μαδρίτης, πιστεύαμε ότι θα πέσει εικοσάρα στην ΑΕΚ. Μάταια, όμως… Και στην μπάλα, από πρώτος, τρίτος… Με πολλά λάθη και πεταμένους βαθμούς… Πίστη υπάρχει; Γίνεται; Πρέπει πρώτα από όλα, όμως, να πιστέψουν οι πρωταγωνιστές. Αυτοί που έχουν την μπάλα στα χέρια τους, στα πόδια τους… Ο κόσμος, θα ακολουθήσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο…
ΝΑ ΓΥΑΛΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥΣ…
Ένα πράγμα που δεν αρέσει στη φετινή περίοδο, είναι η νοοτροπία. Δεν βλέπεις να γυαλίζει το μάτι τους. Να μπαίνουν στα γήπεδα και να σου δείχνουν, «είμαστε καλύτεροι, τελειώσατε…». Αυτό έχει φέρει παράπονα από τον κόσμο και νομίζω εδώ όχι αδικαιολόγητα. Κάθε άλλο. Είναι να απορείς, πως γίνεται αυτό. Να έχουν τετραπλάσιές και πενταπλάσιες αποδοχές από τους αντιπάλους τους και να μην μπορούν να δείξουν την κλάση τους. Μεγάλη υπόθεση αυτή… Και κάτι ακόμη, όσον αφορά στο κλίμα. Επειδή επίσης έχουν ακουστεί πολλά. Σε ένα βιβλίο, είχα διαβάσει το παρακάτω… «Τα πλοία, δεν βυθίζονται εξαιτίας του νερού που είναι γύρω τους, αλλά εξαιτίας του νερού που μπαίνει μέσα τους… Μην αφήνεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, να μπαίνουν μέσα σου και να σε βαραίνουν… Για να μην βυθιστείς…». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Υ.Γ.:: Υγεία να έχουμε και προχωράμε… Καλή Σαρακοστή σε όλους σας.
