Παρασκευή 30 Μαΐου 2003. Ιδιαίτερη μέρα για τον Ολυμπιακό. Άλλη μία, για την ακρίβεια. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω. Βέβαια, το θυμόμαστε σαν... χθες! Ημέρα συγκίνησης. Τα συναισθήματα αυθόρμητα και πολλά. Η διαδικασία γκρεμίσματος του παλιού «Γεώργιος Καραϊσκάκης» βρίσκεται στο τελικό στάδιο, κάτι απαραίτητο για να ξεκινήσει η ανέγερση του νέου γηπέδου.

Έχει μείνει μόνο η παλιά Θύρα 7. Χιλιάδες κόσμου μαζεύονται στο γήπεδο και, μέσα σε συγκίνηση και δάκρυα, «αποχαιρετούν» και το τελευταίο μέρος του παλιού γηπέδου. «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», φωνάζουν μπροστά από το μέρος όπου στις 8 Φεβρουαρίου 1981 είχαν φύγει από τη ζωή 21 παιδιά.

Μερικές ώρες αργότερα, στο κέντρο του Πειραιά, μαζεύονται και πάλι χιλιάδες κόσμου και γεμίζουν τους δρόμους. Αυτή τη φορά είναι για λόγους... γιορτής!

Η φιέστα για το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες και ο κόσμος, κατά δεκάδες χιλιάδες, πανηγυρίζει αυτή τη μεγάλη επιτυχία.

Μοναδικές στιγμές. Τυχεροί όσοι τα έχουμε ζήσει όλα αυτά...