Κάντο όπως ο Μαρινάκης...

Χρόνια τώρα όλοι μας ακούμε τους απέναντι να γκρινιάζουν για την διαιτησία, για την αδικία εις βάρος τους, για την ηγεμονική θέση του Ολυμπιακού σχετικά με την εξασφάλιση του Πρωταθλήματος και την συμμετοχή του στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League. Και φυσικά αποδίδουν την οικονομική ευμάρεια του Ολυμπιακού στα χρήματα της UEFA, ενώ την δική τους κατάντια στην μη συμμετοχή τους στην μεγάλη Ευρωπαϊκή γιορτή λόγω αδικίας...

Αυτό το περιτύλιγμα έχει η καραμέλα, από γεύση δεν ξέρω, ας τους ρωτήσουμε να μας πούνε.
Έλα όμως που στη ζωή υπάρχουν και οι αριθμοί... και αυτοί σπάνια λένε ψέματα. Και ευτυχώς που μπορούμε όλοι, ακόμα κι αυτοί να κάνουμε την απλή πράξη της πρόσθεσης και της αφαίρεσης σε βασικά νούμερα.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υπάρχουν διάφοροι τρόποι μια ομάδα να εξασφαλίσει χρήματα. Τα εισιτήρια που πουλάει, τα έσοδα από την εκμετάλλευση του γηπέδου της, οι χορηγίες, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα δικαιώματα από το σήμα της σε προϊόντα, οι φανέλες, τα έσοδα από την συμμετοχή της σε διοργανώσεις της UEFA….. και οι πωλήσεις παικτών της με ΚΕΡΔΟΣ.

Θα σταθώ λοιπόν στο τελευταίο, γιατί κάποιοι ακόμα και από εμάς δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το Θαύμα που έχει συντελεστεί την τελευταία 7ετία στον Ολυμπιακό.

Θυμάμαι ακόμα την περίπτωση του Γεωργάτου, όταν έφυγε (δις) από τον Ολυμπιακό για να παίξει στην Ίντερ. Παιχταράς ο καραφλός είχε γίνει η καψούρα του Μοράτι και τότε ο ισχυρός άνδρας της Ίντερ και αφεντικό της Pirelli, είχε βάλει το χέρι στην τσέπη για να κάνει δικό του τον Γρηγόρη. Μιλάγαμε τότε για την ακριβότερη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Μετά θυμάμαι και την περίπτωση του Καστίγιο, ο οποίος με μια μαγική εμφάνιση στο Κόπα Αμέρικα με το Μεξικό, είχε μαγέψει τους Ουκρανούς ιδιοκτήτες της Σαχτάρ, οι οποίοι ήρθαν και ακούμπησαν ένα μυθικό για την εποχή ποσό για την απόκτησή του και φυσικά αφού τοποθετήθηκαν οι απαραίτητες κορδέλες, πήρε το δρόμο του για το κρύο... Τέλος, θυμάμαι το σήριαλ με τον Τουρέ που όταν καταλάβαμε τι παιχτάρα είχαμε, είχε ήδη κάνει φτερά με τον Σουλούκ αγκαλιά για ένα μέτριο ποσό τελικά σχετικά με την αξία του στη Μονακό.

Εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός ήταν ένας σύλλογος ο οποίος ήταν ένας καλός αγοραστής. Τα καλοκαίρια, ανέμεναν οι οπαδοί τις μεταγραφές του Αεροδρομίου, όπου η αλήθεια είναι πως φτασμένοι ποδοσφαιριστές έπιαναν λιμάνι για να μείνουν αρκετά χρόνια στην ομάδα. Και τι δεν είδαμε, Τζιοβάννι, Ριβάλντο, Καρεμπέ, Ζε Ελίας, Ζάχοβιτς και αρκετούς ακόμα τους οποίους δεν θέλω να αδικήσω. Ποδοσφαιριστές έτοιμους, φτιαγμένους, με πολύ ταλέντο και πολλά αστέρια στις φανέλες τους από Παγκόσμια Κύπελλα μέχρι κατακτήσεις Champions League.

Δύο σημαντικές διαφορές βέβαια, ήταν ότι πρώτον εκείνη την εποχή δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και δεύτερον, η εφορία για τα συμβόλαια τους ήταν στο ένα τέταρτο από σήμερα. Αλλά το βασικό ήταν η επιλογή, η στρατηγική μας. Ο Σύλλογος ήταν κατά βάση αγοραστής, και όταν σπανίως πωλούσε, συνομιλούσε μέχρι ένα όριο, με ταβάνι, με εξαίρεση την περίπτωση του Γεωργάτου όσον αφορά στην αγοράστρια ομάδα.
Και μετά ήρθε ο Βαγγέλης. Ένας άνθρωπος της Ναυτιλίας, και εφάρμοσε την ναυτιλιακή αρχή του Asset Play…

Όχι δεν είναι κινέζικα, είναι εύκολο να το καταλάβουμε. Στη Ναυτιλία, ο καλός εφοπλιστής είναι αυτός που αναγνωρίζει πότε η αγορά είναι φθηνή για να αγοράσει καράβια και πότε ένα καράβι του έχει ακριβύνει αρκετά για να το πουλήσει με σημαντικό κέρδος σε σχέση με την τιμή αγοράς του και με την πορεία των ναύλων. Και αυτό ο Μαρινάκης το έχει όσο λίγοι στην πιάτσα. Είναι εξπέρ στο να διαβάζει τους κύκλους της ναυτιλίας και να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Δεν είναι μόνο κωλοφαρδία, είναι επίγνωση των καταστάσεων, είναι σωστή ανάλυση των δεδομένων και φυσικά χρειάζεται αποφασιστικότητα και ταχύτητα στις αντιδράσεις.

Το ίδιο έκανε, κάνει και θα κάνει με τον Ολυμπιακό. Ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας χρονιά και μετά τέθηκαν οι βάσεις για να αναγνωρίσει το σύστημα του ποδοσφαίρου πως το αφεντικό των ερυθρόλευκων είναι open for business. Έκανε τον σύλλογο αγοραστή ΚΑΙ πωλητή, τζίραρε στην αγορά σε κάθε μεταγραφική περίοδο και προς τις δυο κατευθύνσεις. Αυτό σημαίνει πως οι σημαντικοί ατζέντηδες του ποδοσφαίρου κατάλαβαν πως μπορούν να έχουν μια συνεργασία με συχνές πράξεις και αγοράς και πώλησης όπου μπορούν να βγάλουν χρήματα. Έτσι, ταλαντούχοι παίκτες σε μικρή ηλικία με εξελιξιμότητα έπιασαν λιμάνι, έπαιξαν και μεταπωλήθηκαν με μεγάλα κέρδη και για τους ίδιους και για τους ατζέντηδες και για την Ομάδα φυσικά.

Όσον αφορά δε τους γηγενείς παίχτες, αυτοί οι οποίοι είχαν το μέταλλο να παίξουν καλά στον Ολυμπιακό, τράβηξαν τα φώτα και ανέβασαν την αξία τους παραχωρούμενοι και αυτοί με σημαντικά ποσά. Και δεν έγινε μια χρονιά γιατί έτυχε, γίνεται κάθε χρόνο γιατί η συνταγή πέτυχε.

Και έτσι ο Ολυμπιακός άρχισε να συνομιλεί με τα μεγάλα club της Ευρώπης, να είναι ισότιμος εταίρος στην μικρή αυτή λίστα ομάδων που συναλλάσσονται με μεγάλα ποσά για τις μετακινήσεις ποδοσφαιριστών. Και οι καλοί εξελίξιμοι ποδοσφαιριστές ζητούν να περάσουν από τον Ολυμπιακό γιατί ξέρουν, διαβάζουν μαθαίνουν πως αν πετύχεις εκεί, έγινες.

Και στο τέλος ήρθε η ιστορία του Ρέτσου. Το επιστέγασμα της προσπάθειας, της μεγάλης επένδυσης στην Ακαδημία και στις προπονητικές εγκαταστάσεις. Το φυτώριο που πλέον αποτελεί οπλοστάσιο και εν δυνάμει έσοδο για την ομάδα στα πρότυπα των μεγάλων ομάδων του κόσμου. Τα 22 εκατομμύρια της Λεβερκούζεν για τον Παναγιώτη γεμίζουν εκ νέου το ρεζερβουάρ της Ακαδημίας για νέα ταλέντα που θα διαπρέψουν.

Στο μυαλό μας λοιπόν πρέπει να έχουμε πως η ομάδα μας έχει αλλάξει επίπεδο και σε αυτόν τον τομέα. Τα έσοδα από τις αγοραπωλησίες είναι η σημαντική επιτυχία που κάνει τη διαφορά στο να μπορεί η ομάδα να διατηρεί υψηλότερα μπάτζετ απ’ ότι τα σίγουρα έσοδά της. Και αν καμιά χρονιά δεν έρθουν τα έσοδα όπως τα περιμένουμε... έρχεται ο ιδιοκτήτης και τα σκάει, και τελειώνει η ιστορία, πάμε γι’ άλλα. Όπως έγινε πέρυσι.

Αν θέλουν οι απέναντι να κάνουν κάτι για τις ομάδες τους, ας επενδύσουν, ας τζιράρουν ας βγουν στην αγορά να παρουσιάσουν τα υπάρχοντά τους. Όχι να χάνουν τους καλύτερούς τους παίκτες με 1 και 2 εκατ. Ούτε να ζητάνε από τους προπονητές να «βγάλουν» παίκτες από το πουθενά χωρίς καμία οργάνωση, χωρίς καμία ουσιαστική επένδυση... Αλλά δεν πειράζει, το ξέρουμε το τέλος της ιστορίας, με την πρώτη δεύτερη στραβή... μετά το χάος, και μετά η διαιτησία και το σύστημα και η καραμέλα. Στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο βρέχει λεφτά, εμείς έχουμε χτίσει μια πισίνα για να τα μαζεύουμε κι αυτοί κρατάνε ομπρέλα επειδή δεν επενδύουν. Γι’ αυτό σου λέω κάντο όπως ο Μαρινάκης... αλλά που τέτοια τύχη...