Ακόμα και οι πολέμιοί της, γνωρίζουν καλά τι σημαίνει Θύρα 7. Η ιστορία της πιο δυναμικής θύρας των ελληνικών γηπέδων, αυτής που έχει ποτιστεί με το αίμα 21 αδικοχαμένων παλικαριών, δεν περνάει απαρατήρητη. Από εδώ θα γνωρίσουμε- ένα μέρος της ιστορία της. Τη δημιουργία της, την γιγάντωση  της, την πορεία της. Μια απλή πύλη εισόδου θεατών ενός ποδοσφαιρικού αγώνα; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι!

Εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου, που τα νιάτα έλιωναν με τη ζωντάνια τους, το πάθος και την αγάπη τους γι’ αυτή την ομάδα, τον αντίπαλο τους, η μοίρα είχε αποφασιστεί διαφορετικά. Έστειλε στον παράδεισο 21 ψυχές και βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη φίλαθλη κοινή γνώμη και όχι μόνο. Δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που να μη συγκλονίστηκε από αυτή την τραγωδία, που να μη δάκρυσε ακούγοντας τους σπαραγμούς των μανάδων.

Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, παρόλο που κάποια ανθρωποειδή ποτισμένα με μίσος προκαλούν το κοινό αίσθημα με τα απαράδεκτα συνθήματα τους μη βρίσκοντας άλλο τρόπο για να μειώσουν το μεγαλείο του Ολυμπιακού, ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μας φέρνοντας στη σκέψη μας την αποφράδα εκείνη μέρα. Για αυτό η Θύρα 7 δεν είναι μια απλή είσοδος. Ποτίστηκε με αίμα και πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας. Δεν πέθανε κανείς. Απλά δεν είναι μαζί μας. Γιατί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Και όλοι εμείς δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε ποτέ.

Αποτελούν το σύμβολο της ιδεολογίας μας. Για αυτό κάθε χρόνο στο ετήσιο μνημόσυνο βλέπεις όλο και περισσότερο κόσμο. Νέα παιδιά, που τότε δεν είχαν καν γεννηθεί. Και όμως, αισθάνονται χρέος τους την παρουσία τους. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα για να γράψουμε την ιστορία της πιο θρυλικής Θύρας στην Ελλάδα, όσο μπορεί να χωρέσει μία ένδοξη πορεία μέσα στο χρόνο, μέσα σε λίγες μόνο σελίδες... Ότι και να γραφτεί για την πιο ιστορική θύρα των ελληνικών γηπέδων και πάλι θα είναι λίγο.

Είναι αδύνατον μέσα σε λίγες σελίδες να καταγραφτεί η ιστορία και τα άπειρα γεγονότα που συνέθεσαν το παζλ του μεγαλύτερου και πιο δυναμικού πυρήνα των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού μας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων μας έχει περάσει από το συγκεκριμένο κομμάτι της εξέδρας, που πάντα έδινε το έναυσμα της νίκης με το ανεξάντλητο πάθος και την αστείρευτη ενέργεια του, αναγκάζοντας τον οποιονδήποτε αντίπαλο να παρακαλάει να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το ενενηντάλεπτο.

Πολλά τα σχόλια που έχουν ακουστεί κατά καιρούς και θετικά και αρνητικά!. Τα δεύτερα προερχόμενα κυρίως από τους αντιπάλους μας, μιας και η ζήλια με το φθόνο τους έβραζαν και τους βάζουν παρωπίδες για να μην βλέπουν την πραγματικότητα, που όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν. Ακριβής ημερομηνία για την ίδρυση της θύρας7 δεν υπάρχει...

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70’ μετακόμισαν οι τότε σκληροπυρηνικοί στη συγκεκριμένη θύρα, από τη θύρα 13 που μαζεύονταν λόγω του φτηνού εισιτηρίου. Τα πράγματα τότε ήταν τελείως διαφορετικά απ’ ότι σήμερα. Χωρίς οργάνωση , για να βρει κάποιος εισιτήριο έπρεπε να στηθεί ώρες ατέλειωτες σε μεγάλες ουρές στα ταμεία και να...παρακάλαγε τον θεό να μην έχουν τελειώσει τα εισιτήρια όταν θα έφτανε η σειρά του μπροστά από το γκισέ. Και δεν μιλάμε για παιχνίδια ντέρμπι...

Μιλάμε απλά για ένα παιχνίδι, με οποιονδήποτε αντίπαλο, είτε λεγόταν Πανσερραϊκός, είτε Φωστήρας, είτε Ομόνοια Κύπρου, το θέαμα στις κερκίδες του γηπέδου ήταν το ίδιο κάθε Κυριακή μεσημέρι. Κατάμεστο, όρθιοι, σαν τα τσαμπιά κρεμόντουσαν τότε οι οπαδοί μας. Και δεν λέω για αυτούς που τριγύρναγαν έξω από το γήπεδο με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί και περίμεναν ν’ ανοίξουν οι πόρτες το τελευταίο τέταρτο, μπας και στριμωχτούν και δουν κάτι από θρύλο. Κάπως έτσι πρέπει να προήλθε και το πρώτο ατύχημα στη θύρα 7, σε ένα φιλικό παιχνίδι με την κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, τον Άγιαξ.Η τρέλα των οπαδών, μαζί με την κακοτεχνία της συγκεκριμένης Θύρας (έκανε μια καμπύλη όταν οδηγούσε προς την έξοδο, με αποτέλεσμα να μην βλέπουν οι τελευταίοι τι γίνεται μπροστά τους και το σπρώξιμο για να βγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα έφερε το ατύχημα) είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό τότε -ευτυχώς- περίπου 14 ατόμων (8 χρόνια μετά, περίπου είχαμε μια τραγωδία).

Όσο περνούσαν τα χρόνια και η παρουσία των οπαδών μας σε κάθε γήπεδο που αγωνιζόταν η ριγωτή ερυθρόλευκη φανέλα ήταν κάτι παραπάνω από έντονη, τόσο πιο αναγκαία φαινόταν η δημιουργία ενός συνδέσμου που θα συσπείρωνε όλο αυτόν τον κόσμο. Θα τον έκανε ακόμα πιο δυναμικό και φόβητρο σε όποιον τολμούσε να  «πειράξει»  αυτό που λάτρευε, τον Ολυμπιακό.

Στα τότε στέκια της εποχής, στον Άρη στην Πλάκα και στη ¨Victoria¨ στη Νίκαια, που ήταν Oλυμπιακοκρατούμενα, δημιουργήθηκαν οι πρώτοι πυρήνες των παιδιών με τα μακριά μαλλιά, τα πέτσινα μπουφάν με τα κομμένα τζίν και ένα σωρό ραφτά στην πλάτη τους, τις ζώνες με τα καρφιά στην μέση τους, τα στενά τζιν παντελόνια... Η δυναμική έκφραση της ρόκ και της χέβι μέταλ σκηνής σε όλο της το μεγαλείο, πήγαινε ασορτί με τους πιο δυναμικούς σκληρούς οπαδούς της χώρας. Η θέση τους στη κερκίδα; Όπως αντικρίζεις το Καραϊσκάκη μέσα από τα σκαλιά της θύρας 7, στην κάτω δεξιά μεριά από το ρολόι...

Μέσα στην τρέλα, στη σχιζοφρένεια (όπου κανείς μετά από κάθε γκολ δεν βρισκόταν ποτέ στη θέση που ήταν πριν και όλοι έψαχναν πού βρίσκετε ο φίλος τους) και με το κασκόλ δεμένο σφιχτά στον αγκώνα του χεριού, έδιναν ραντεβού κάθε Κυριακή πολλές ώρες πριν τον κάθε αγώνα οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Ολυμπιακού. Πριν  από κάθε παιχνίδι συγκεντρώνονταν και έπαιζαν μπάλα κάτω από την γέφυρα, άλλοι έπιναν τα μπυρόνια τους στο καφενεδάκι, άλλοι συνωστίζονταν στο μικρό δωματιάκι  που αποτελούσε τον τότε σύνδεσμο για να προμηθευτούν το εισιτήριο πού ήλπιζαν να έχουν καβαντζώσει οι ¨κολλητοί¨ τους.

Ήταν η συνέχεια μιας ατέλειωτης νύχτας με πολύ ποτό και ρόκ μουσική, γιατί τότε το να πηγαίνεις και ειδικά στη Θύρα 7 ήταν μια ¨γιορτή¨ που ξεκίναγε από την ώρα που τελείωνε το προηγούμενο παιχνίδι... Στα τέλη λοιπόν της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν δημιουργηθεί οι ...ΣΑ.ΦΟ.Π. (Σύνδεσμος Αθηναίων Φιλάθλων Ολυμπιακού Πειραιώς) στη Σωκράτους και η Ερυθρόλευκη Στρατιά πίσω από το Καραϊσκάκη.

Ήταν οι εποχές που μαζεύονταν οι 7 θυρίτες στο Μοναστηράκι και ανέβαιναν κατά χιλιάδες με τα πόδια τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και έβαζαν τα βαζελάκια...χωρίς εισιτήριο μέσα στη 13, ήταν τότε που γύρναγαν γύρω-γύρω από τη Λεωφόρο όσοι δεν είχαν βρει εισιτήριο και πανηγύριζαν στους δρόμους γύρω από το γήπεδο τα γκολ του Ολυμπιακού, ήταν τότε που πέταγαν τα χανουμάκια έξω από τη σκεπαστή, ήταν τότε, που πριν δημιουργηθεί η συγκεκριμένη θύρα, έψαχναν όλοι να βρουν ποιός είναι τελικά ο γηπεδούχος. Ήταν τότε που αναγκάστηκε η κυβέρνηση να φτιάξει τα ΜΑΤ και να χωρίζει τους γηπεδούχους από τους φιλοξενούμενους για να πηγαίνουν κάποιοι στο γήπεδό τους και να αισθάνονται ¨μάγκες¨. Ήταν τότε το Καραϊσκάκη, χωρίς υπερβολή, οι περισσότεροι το έβλεπαν μόνο από φωτογραφία.