ΑΛΕΚΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα περνάνε σαν τραίνο όλες οι στιγμές που έχουμε ζήσει δίπλα στην ομάδα που στιγμάτισε την ζωή μας. Δίπλα σε έναν δαφνοστεφανωμένο έφηβο 97 χρονών, που ιδρύθηκε για να δώσει νόημα στην ζωή μας. Που μέσα σε δεκαετίες γαλούχησε γενιές και γενιές οπαδών με μπέσα και μαγκιά. Οι τίτλοι δεν αποτελούν το σημείο αναφοράς για να επιλέξουμε να υποστηρίζουμε αυτόν τον σύλλογο. Αυτοί ήρθαν με τον καιρό, ως επιστέγασμα της ανωτερότητας μας μέσα στα γήπεδα σε Ελλάδα και Ευρώπη όλων των αθλημάτων. Αντιπροσωπεύει πλήρως αυτό που νοιώθουμε και αγαπάμε και είναι αυτό που δεν μπορούν οι «άλλοι» να νοιώσουν επιλέγοντας να μας «μισούν». Ολυμπιακός δεν γίνεσαι, Ολυμπιακός γεννιέσαι , στις κερκίδες , στις «άσχημες», στα μεθύσια των τίτλων, στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα, στα κασκόλ που δεν λένε να παλιώσουν, και στην τρέλα που μας συνοδεύει μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Δεν «μεγαλώνουμε» ποτέ σε πείσμα του χρόνου που κυλάει ανελέητα γοργά. Πάντα όταν μπαίνουμε μέσα στον ναό, νοιώθουμε σαν την πρώτη φορά που αντικρίζαμε την 11αδα να βγαίνει από την καταπακτή. Το ίδιο δέος, την ίδια συγκίνηση, το ίδιο τρέμουλο στην φωνή με την ιαχή Ολυμπιακός- Ολυμπιακός να συνοδεύει τα πρώτα βήματα των παιχτών μας στον αγωνιστικό χώρο. Δεν υπάρχει το συναίσθημα της λύπης όταν βλέπεις τον Ολυμπιακό να μην κερδίζει ( ελάχιστες φορές) , γιατί πολύ απλά ζεις την κάθε στιγμή δίπλα του υπερήφανος και ευτυχισμένος που τον είδες. Και ταυτόχρονα αντλείς δύναμη για να γίνεις καλύτερος, ώστε να περνάνε οι «άσχημες» στο παρελθόν, και να τις ελαχιστοποιείς στο μέλλον. Είναι τέτοια τα συναισθήματα που νοιώθουμε, που έχουν μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε πολλά παραπάνω από έναν αθλητικό σύλλογο. Όσοι «συνεχίζουμε» έχουμε υποχρέωση να μεταλαμπαδεύουμε τα ιδεώδη που γεννήθηκαν μια τέτοια βραδιά πριν 97 χρόνια στην ταβέρνα του Μοίρα από τον Νότη Καμπέρο και τον αδελφό του Δημήτρη στις νεότερες γενιές. Ώστε να μην αλλάξει ποτέ στα βάθη των αιώνων το dna αυτού του συλλόγου.

Το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ υποδηλώνει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, την επικράτηση και το Ολυμπιακό ιδεώδες. Πέρα όμως από όλα αυτά είναι ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ που έμελλε να ξεπεράσει τα όρια του ΠΕΙΡΑΙΑ και να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Από οπαδούς που πότισαν με αίμα την ερυθρόλευκη , ξεψυχώντας με το όνομα του στα χείλη τους. Κάθε αστέρι στην πιο ένδοξη φανέλα της χώρας , κάθε νίκη, κάθε κρυστάλλινη κούπα, είναι η ελάχιστη προσφορά στην μνήμη όσων πρόσφεραν επί 97 χρόνια για να συνεχίζουμε να ζούμε όσα ονειρευόμαστε. Είναι η παρακαταθήκη που αφήνουμε στους νεότερους και ταυτόχρονα η υποχρέωση να συνεχίσουν να γιγαντώνουν το όνομα του Ολυμπιακού μας. Με την ευχή να ζήσουν πολύ περισσότερα αλλά και όσα τυχόν δεν προλάβουμε εμείς  να ζήσουμε.

Υ.Γ.: Αν ο Ολυμπιακός ήταν συναίσθημα, θα ήταν πάθος. Από εκείνο που παρασύρει τη λογική. Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το 'Έρωτας Αρχάγγελος', σε λάϊβ εκτέλεση του Μητροπάνου βράδυ τ' Αυγούστου στο Ηρώδειο. Αν ήταν χορός θα ήτανε σίγουρα ζεϊμπέκικο, μοναχικό με βαριά περπατησιά μετά από μεγάλο καημό. Αν ήταν νησί θα ήταν η Σύρος του Βαμβακάρη. Αν ήταν νότα θα ήτανε κρυμμένη στις πενιές του. Αν ήταν τσιγάρο θα ήταν το τελευταίο σε κάθε πακέτο. Αν ήταν ποιητής θα ήταν ο Καββαδίας. Αν ήταν φιλί θα ήταν το πρώτο. Αν ήταν πρόσωπο θα ήταν του Γοδα, του Μουράτη, του Σιδέρη, του Δεληκάρη, του Καραπιάλη, του Χρήστου Θέου, του Σπύρου Μπλέτσα, του Πρίντεζη. Αν ήταν ήχος, θα' ταν σειρήνα ασθενοφόρου την 8η Φλεβάρη του '81. Αν ήταν κώδικας τιμής, θα ήταν μπέσα. Αν ήταν στιγμή θα σου έκοβε την ανάσα. Αν ήταν λάθος, θα το έκανες ξανά.

Τώρα είναι στάση ζωής. Since 10.3.1925..

Δεν ξέρω ποιος το έγραψε αλλά το βρήκα απλά υπέροχο… και θα ήταν κρίμα να μην το δείτε όλοι.