Έχουμε την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος να μας βρει το ξημέρωμα σε κάποιο πούλμαν
Όταν τελειώσει όλο αυτό, να μην ξεχάσουμε ποτέ όσα στερηθήκαμε. Να μην θεωρούμε τίποτε δεδομένο. Να κατακλύζουμε όλα τα γήπεδα που θα αγωνίζεται ο δαφνοστεφανωμένος. Κοντεύουμε ένα χρόνο μακριά από τις κερκίδες. Δεν ξαναγυρίζουν πίσω οι στιγμές που χάσαμε. Μπορούμε, όμως, από ‘δω και μπρος όταν επανέλθει η κανονικότητα να φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι να μην ξαναχάσουμε ούτε λεπτό. Δεν θα μας φταίει κανένας άλλος αν θα έχουμε τη δυνατότητα να πηγαίνουμε γήπεδο και να επιλέγουμε ξανά σε ποια παιχνίδια θα δίνουμε το «παρών». Δεν έχει να κάνει αν ο Ολυμπιακός παίζει μπάλα και είναι καλός, αν το ματς είναι ντέρμπι, ευρωπαϊκό ή όχι. Το γήπεδο, και το να βλέπεις από κοντά την ομάδα σου είναι ιδεολογία, είναι γιορτή, είναι τρόπος να ζεις.
Όταν έχεις μεγαλώσει στις κερκίδες, αυτή η απαγόρευση ξυπνάει μνήμες και συνειδήσεις. Τώρα μας το απαγορεύουν. Μετά όμως θα είναι ξανά επιλογή μας. Πρώτα λοιπόν ας αναρωτηθούμε γιατί δεν πηγαίναμε χωρίς να μας το απαγορεύουν όσοι τώρα «αγανακτούμε». Την ίδια αγανάκτηση έχω και για τη μετακίνηση. Οι εκδρομές με την ομάδα και αν είναι για αγανάκτηση. Τώρα η απαγόρευση είναι θέμα υγείας, τότε όμως ήταν θέμα ανικανότητας. Βρείτε λοιπόν κύριοι ανευθυνοϋπεύθυνοι το «εμβόλιο» και για τις μετακινήσεις. Αυτό και αν είναι εύκολο να βρεθεί. Πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να δίνουμε το «παρών» σε όλα τα γήπεδα. Να μην συμβιβαστούμε μόνο με τα εντός έδρας. Πρέπει, όμως, όλοι να δείξουμε θέληση. Να «κερδίσουμε» με τη συμπεριφορά μας το δικαίωμα να βλέπουμε παντού τον Ολυμπιακό μας. Είναι δυνατόν να μεγαλώνουν γενιές χωρίς να έχουν κάνει κερκίδα σε Τούμπα, Χαριλάου και ΟΑΚΑ; Να μην έχουν νιώσει ξενύχτια στις Εθνικές οδούς, ταλαιπωρίες, και τη χαρά της νίκης και των γκολ μέσα στο άντρο του αντιπάλου;
Όλα όπως αρχίζουν έτσι και τελειώνουν. Ελπίζω η πανδημία να μας έχει κάνει όλους σοφότερους. Αν όχι, τότε αρμενίζει στραβά ο γιαλός. Για όλα υπάρχει λύση. Αρκεί να το θέλουν όλες οι πλευρές. Και η Πολιτεία, και οι οπαδοί , και οι ομάδες. Όλοι διαπιστώσαμε ότι ποδόσφαιρο χωρίς θεατές είναι ως θέαμα και ως ατμόσφαιρα , αποκρουστικό. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα για σκέψη και ανεύρεση λύσεων. Όχι να περιμένουμε να λάβει τέλος η περιπέτεια και μετά να ασχοληθούμε, όσοι νοιώθουν σαν λιοντάρια σε κλουβί. Ειδικά εμείς που ανέκαθεν ήμασταν ο 12ος παίκτης στα εκτός έδρας, όταν «άλλοι» δεν ήξεραν τι θα πει εκδρομή (οι παλιοσειρές ξέρουν πολύ καλά τι λέω), έχουμε πληγεί ανεπανόρθωτα. Και όσοι «τεχνοκράτες» νομίζουν ότι οι περισσότεροι από εμάς, αν και έχουν περάσει τα χρόνια για τη γενιά μας, δεν έχουμε την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος να μας βρει το ξημέρωμα σε κάποιο πούλμαν για να βρεθούμε για 90 λεπτά δίπλα στον Ολυμπιακό μας, όπου και αν παίζει, ας μας αφήσουν μια Κυριακή να τους δείξουμε τι σημαίνει Θύρα 7. Παλιά και νέα...
