ΑΛΕΚΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όχι μωρέ, δεν θα πανηγυρίσω το γκολ στο 93’ με τα Γιάννενα, την ίδια ώρα που οι «άλλοι» πανηγυρίζουν κάλπικες νίκες και αποψιλώνονται, επειδή δεν έπαιξα τόσο καλά όσο θα ήθελα. Θα κάτσω να μουρμουράω, και να έχω αμφιβολίες για τον προπονητή και το ρόστερ, λες και κρίνεται μόνο από τους αγώνες που δεν προσφέρουν θέαμα και όχι για τη δουλειά τους, τη διάρκειά τους και τις επιτυχίες τους 2,5 χρόνια τώρα. Θα «λέω» συνέχεια ότι δεν αναπληρώθηκαν αυτοί που έφυγαν, λες και μπορούσαμε να τους κρατήσουμε, ή οι Εμβιλά, Ραφίνια, Ντρέγκερ, Χολέμπας και πρόσφατα ο Ρέαμπτσιουκ, «επέτρεψαν» να φανεί αγωνιστικά κάποιο πρόβλημα. Το όποιο «πρόβλημα» εντοπίζεται είναι στην γενικότερη εικόνα της ομάδας από πλευράς θεάματος. Γιατί βαθμολογικά και αγωνιστικά πάμε καλύτερα από πέρσι. Σε μια χρονιά χωρίς ένα σωρό έσοδα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς ξεκούραση, ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα. Και φυσικά παίζει ρόλο και ο τρόπος που το λέει κάποιος. Την αγωνία για την ενίσχυση της ομάδας ώστε να γίνεται συνεχώς καλύτερη την έχουμε όλοι. Δεν αγωνιά κάποιος περισσότερο όταν βρίζει ή χρησιμοποιεί απαξιωτικές εκφράσεις. Αυτό δείχνει εμπάθεια και αχαριστία.

Άλλοι ανατρέχουν σε εποχές Τζόλε, Γκαλέτι κλπ. Να τους θυμίσω μήπως ότι και εκείνες τις εποχές υπήρχαν ματς που δεν παίζαμε καλά; Που κερδίζαμε στο τέλος ή ακόμη χειρότερα χάναμε; Να πούμε για Ευρώπη μήπως; Έτσι για την Ιστορία να θυμίσω ότι πριν τον Μαρινάκη από τα 12 πρωταθλήματα στα 14 χρόνια που πήραμε, μόλις δύο φορές η διαφορά από τον 2ο ήταν διψήφια... το 1999 από την 2η ΑΕΚ με 10 βαθμούς, και το 2001 με 12 βαθμούς από τον ΠΑΟ. Και άλλα 7 πρωταθλήματα κρίθηκαν από ισοβαθμία (το 2002 και το 2003), έως ελάχιστη διαφορά (το 2005 συν 1 από τον ΠΑΟ, το 2008 συν 2 από την ΑΕΚ, συν 3 βαθμούς από ΠΑΟ το 1998 και το 2006 από την ΑΕΚ, και συν 4 από τον ΠΑΟ το 2000). Επί Μαρινάκη, λοιπόν, από τα 8 πρωταθλήματα μόλις 2 δεν κατακτήθηκαν «εύκολα», το 2012 με 7 βαθμούς διαφορά από τον ΠΑΟ και το 2017 με συν 6 από τον ΠΑΟΚ. Όλα τα άλλα ήταν περίπατος. Για να μην μιλήσω για τις εξωαγωνιστικές συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία 5 χρόνια.  Όσο για την Ευρώπη έχουμε φτάσει εκεί που δεν είχαμε φτάσει ποτέ στην Ιστορία μας στην βαθμολογία της UEFA. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η μουρμούρα; Σε τι ωφελεί στο φινάλε; Για μια ομάδα, θα το λέω συνέχεια, χωρίς ξεκούραση και προετοιμασία από την άνοιξη. Υπάρχει μήπως ο αντίστοιχος Τζόλε ή Γεωργάτος και δεν τον παίρνουμε από τον Πανηλειακό ή την Παναχαϊκή; Υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες αλλά και η θέληση από πλευράς αθλητή να έρθει ο αντίστοιχος σημερινός Γκαλέτι; Ή είναι μικρότερης αξίας οι Βαλμπουενά, Εμβιλά, Ελ Αραμπί;

Κάποιοι δεν χαίρονται αυτά που ζούμε. Δικαίωμα τους. Θεωρούν ότι το σωστό είναι  να «δημιουργούν» κλίμα έστω και στο διαδίκτυο απαξιώνοντας τους πάντες και τα πάντα κυριολεκτικά. Να «τροφοδοτούν» με τα σχόλιά τους τα χέρια των στημένων κονδυλοφόρων και να βγαίνει προς τα έξω μια εικόνα διαφορετική από την υπάρχουσα. Με 44 γκολ επίθεση σε 17 αγωνιστικές. Που να προσφέραμε και θέαμα δηλαδή. Στην Ευρώπη δεν αδικηθήκαμε με τη Μαρσέιγ έξω; Δεν παίξαμε καλά με την Πόρτο στην έδρα της; Το μόνο ματς που δεν σταθήκαμε καλά ήταν με την Πόρτο στο Καραϊσκάκη. Στην τελική όμως  προκριθήκαμε στους «32». Άλλες χρονιές παίζαμε καλύτερα ή και ανάλογα, και αποκλειόμασταν. Πέρα από το γεγονός πως από το 2011-12 και μετά προκρινόμαστε συνεχώς όχι μόνο σε ομίλους αλλά και στην επόμενη φάση με εξαίρεση την χρονιά 2017-18 σε όμιλο με Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα και Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ας είναι τα προβλήματα μας αυτά. Να μην κερδίζουμε προσφέροντας θέαμα και να μας «λείπουν» 1-2 καλύτεροι παίκτες. Εγώ, πάντως, με τη Γουλβς άλλα είδα ότι μας «έλειψαν». Όπως δικαίωμα κάποιων είναι να ασκούν μόνιμα κριτική, έτσι και μένα δικαίωμα μου είναι να πανηγυρίζω τις νίκες και να στηρίζω την ομάδα. Γιατί την Ιστορία την γράφουν πάντα οι υπάρχοντες.